Έλα την ώρα που το σκοτάδι απλώνεται σαν χάδι,

σαν ένα ρόδο π’ ανθίζει διάσχισε τη νύχτα απαλά

κι αγκάλιασε με,  την ώρα που το φεγγάρι των δακρύων θα προβάλλει

φόρεσε τα ρούχα που μου μοιάζουν,

τα κεντημένα με το δέρμα της νύχτας

γέμισε τη σιωπή που με πνίγει

με τη φωνή των αηδονιών

που κρύβονται μέσα στα σπλάχνα σου

γίνε άρτος κι αγιασμός, γίνε τροφή στα χείλη μου

και κέρασε τη πείνα και τη δίψα μου

μπλέξε τα δάκτυλα σου στα μαλλιά μου

κάνε με γονατιστός να προσκυνώ

το καρπερό χώμα του κορμιού σου,

να πίνω νέκταρ απ’ τη πηγή σου

κάνε με να τρέμω, ν’ ανατριχιάζω

να ουρλιάζω από γλύκα κι ηδονή

να σπαρταρώ στα στήθη σου

έλα, αναδύσου μέσα από τη θλίψη μου

και  πίσω από το πέπλο της σιωπής σου.

Μοναξιά

Νύχτωσε και ένα φεγγάρι πνιγμένο

κουβαλά στις πλάτες του μια σκοτεινιά υγρή

γεμάτη ανεκπλήρωτους πόθους και μια πηχτή σιωπή

Τέτοιες βραδιές είναι που σεργιάνι βγαίνουν οι σκιές

κι απέλπιδα γυρεύουν να γίνουν σώματα θνητά,

παραμονεύουν ανάμεσα στα φύλλα μιας αμυγδαλιάς

που δεν πρασίνησε την Άνοιξη

και ψηλαφίζουν το σκοτάδι για να ν΄ανταμώσουν

ψυχές θλιμμένες  π’ αφήνουν τα βήματα τους στην άμμο

αλλά  πριν κάποιος τα βρει και τ’ ακολουθήσει

άπονα τα σβήνει το φουσκωμένο ακρογιάλι

Τέτοιες βραδιές είναι που γεμίζει ο αέρας λέξεις,

λέξεις στοιχειωμένες, πικραμένες

λέξεις που σαλεύουν, βουβές

λέξεις που σμίγουν και γίνονται καμβάς

σαν φωτογραφία ψυχής μεθυσμένης

απ’ το πικρό νερό της  μοναξιάς.

Νύφη,  της ψυχής μου ταίρι,

άσε με αν θες χωρίς νερό

σταμάτησε μου τον αέρα,

μ’  άσε μου τα μάτια  για να σε θωρώ,

άσε  τ’ αυτιά μου  για ν’ ακούω

το γέλιο σου το  Θεικό

απ’ το γλυκό σου στόμα

Αγάπη μου, της καρδιάς μου αίμα,

άσε με να αγγίξω τη λύπη σου

να φιλήσω τις πληγές σου.

να γεμίσω με το πόνο σου

ν’  αναπνέω εγώ για σένα,

άσε με να ζω και να πεθαίνω

μεσ’ το δικό σου σώμα

Λατρεμένη μου, ήλιε και φεγγάρι μου,

τρέμω γονατιστός  μπροστά σου,

πάρε αν θέλεις τη ζωή μου,

μ’  άφησε με βαθιά να σ’ αγαπώ

όπως ποτέ δεν σ’ αγάπησε κανένας.

Τα κομμάτια μου

Εκείνα τα κομμάτια μου

 που σου είχα χαρίσει, αλήθεια;

 τα φύλαξες  ή  τα  ’χεις σκορπίσει;

δεν είναι που τα θέλω πίσω,

δικά σου είναι, εγώ στα ‘χα χαρίσει

μα αν  τα έχεις σκορπίσει,

εύχομαι να το  έκανες

εκεί που μ είχες φιλήσει,

εκεί που μου είπες  πρώτη φορά το σ’ αγαπώ,

έτσι θα στοιχειώνει ο πόνος μου

σε μέρη  που κάποτε μ’ είχες ποθήσει

Ο  εαυτός μου

Οι άνθρωποι μου χαμογελούν

δίχως ίχνος υποψίας,

γιατί νομίζουν πως είμαι ήσυχος κι αθώος

Μα εγώ,  όλο κοιτάζω το ρολόι

γιατί καλά το ξέρω πως,

όπου και να ‘ ναι θα ‘ρθει ο επιδότης,

Δεν μπορεί, αφού  είμαι ένοχος ,

εγώ το ξέρω,  έχω φταίξει

Όλοι με καληνυχτίζουν

μα δεν ξέρουν πως  ποτέ μου δεν κοιμάμαι,

Φοβάμαι τα φαντάσματα, φοβάμαι  Τις κραυγές

αυτών που δολοφόνησα

χωρίς να έχουν φταίξει

Κανείς δεν μπορεί να δει στα μάτια μου

τα νεκρά όνειρα που ‘χω κρεμάσει

και τις κηλίδες απ’ το αίμα

που μαρτυράν την ενοχή μου,

γιατί έμαθα καλά να κρύβομαι , εντός  μου

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο φοβάμαι,

μα, εκείνον που τρομάζω πιο πολύ

είναι ο εαυτός μου, είναι αυτός ο άγνωστος

που κρύβεται εντός μου.