Σάββατο 22 Μαΐου 2010

ΙΟΚΑΣΤΗ



Το κεφάλι του άρχισε να βουίζει. Βούιζε, και ένα αεράκι σηκώθηκε από μέσα και του πάγωσε το μυαλό. Βούιζε, πάγωνε, φούσκωσε το μυαλό τόσο, που δεν το χωρούσε μέσα το κεφάλι. Άνοιξαν οι ραφές των κοκάλων στο κρανίο και τινάχτηκε στον αέρα. Τινάχτηκε αλλά, δεν ήταν μυαλό. Ένα σμήνος ήτανε. Ένα σμήνος από άγριες σφήκες. Στάθηκαν για μια στιγμή μετέωρες στον αέρα και μετά όρμησαν όλες μαζί στο πρόσωπο του. Μπήκαν στο στόμα, στα ρουθούνια και του κεντρούσαν ανελέητα το πρόσωπο. Το κέντρισαν, το δάγκωσαν. Γέμισε δηλητήριο το πρόσωπο του. Πρήστηκε, φούσκωσε και τεντώθηκε το δέρμα του. Άκουγε καθαρά το τρίξιμο από το δέρμα που έσκαγε. Έσκασε ολόκληρο. Βυθίστηκε στον ακραίο πόνο. Ημέρεψε. Ημέρεψε ο πόνος και ένα ζεστό μούδιασμα τον συνεπήρε.

Η καρδιά του μαρμάρωσε. Είδε τεράστια καρφιά να τη σημαδεύουν. Ο Σταυρινός άνοιξε τα στήθη του. Φάνηκε γυμνή, γεμάτη χαρακιές. Έμεινε μόνη. Μόνη και αβοήθητη. Εγκαταλειμμένη. Προδομένη. Πάγωσε. Έγινε άκαμπτη. Ράισε στο πρώτο καρφί! Άνοιξε στο δεύτερο! Γέμισε καρφιά. Γέμισε ο αέρας κομμάτια σάρκας από καρδιά.

Η ψυχή τρόμαξε. Αυτή, δεν είδε σφήκες. Δεν είδε καρφιά. Είδε μορφές. Είδε ψυχές. Είδε σκιές να κυνηγάν τον Σταυρινό. Είδε σκιές να ορμάνε επάνω του χωρίς ίχνος από οίκτο. Πρώτη σκιά, η πιο μαύρη, ήταν μιας ξεδοντιασμένης γριάς. Πιο πίσω η μητέρα του, ο πατέρας του, η Ελπίδα, ο Κύπρος, ο Ευαγόρας, η Ιοκάστη, και πιο πίσω ένα σωρό αέρινες μορφές, που μόλις είδαν αφύλακτη τη ψυχή του όρμησαν. Όρμησαν να την κατασπαράξουν. Την άγγιξαν και πόνεσε. Γλίστρησε. Έπεσε. Την ποδοπάτησαν και έλειωσε. Της φύσηξαν και εξανεμίστηκε. Ανέβηκε ψηλά. Είδε ακόμα πιο καθαρά. Πιο πίσω μαζί τους μια μικρή σκιά που κρατούσε από το χέρι ακόμα μια, πιο μικρή. Τρόμαξε. Πέταξε ακόμα πιο ψηλά. Τόσο ψηλά που χάθηκε. Έσβησε στο μαύρο του ουρανού.

Πόσος πόνος! Πόση αγωνία! Απόγνωση! Απελπισία! Μιζέρια!

Όλα μαζί του φώναζαν. Έλα...έλα...ένα ακόμα βήμα. Πόσο δυνατή ήταν η σιωπή που φώναζε, έλα...έλα. Κουράστηκε. Λύγισε. Δεν αντιστεκόταν. Ακολούθησε! Ένα βήμα και βρήκε τη λύτρωση. Μπήκε στον δικό του κόσμο. Ω , Θεέ μου, τι γαλήνη! Τι γαλάζια ηρεμία!

Ο Σταυρινός δεν πρόσμενε την επόμενη αυγή. Δεν άκουσε τους πρώτους, ανεπαίσθητους, πρωινούς ήχους. Δεν άκουσε τα πρώτα γαυγίσματα, το πρώτο μακρινό λάλημα του πετεινού, την πρώτη κόρνα. Δεν άκουσε το σκυβαλοφόρο και τα πρώτα ανθρώπινα βήματα. Δεν άκουσε τη φύση που καλημέριζε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου! Ποτέ του δεν άκουσε. Δεν άκουσε και δεν είδε το νοσοκόμο που του έβαλε την πρώτη του άσπρη μπλούζα, αυτή που δένει με σφικτό κόμπο από πίσω

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ


Ωδή στην Άγνωστη!!!

Αναπνέοντας σε...

Χρυσό βέλος
στις αισθήσεις μου, καρφώνεις.
Γλυκόπικρο φαρμάκι στις φλέβες μου χύνει.ς
Αργά μα σταθερά, τη θέληση μου Εσύ, ναρκώνεις.

Αναπνέοντας σε...

Όλα τυλιγμένα σε μια θαμπή πάχνη ονείρου.
Τα μέλη του σώματος μου, δεν μου ανήκουν.
και μέσα απ’το όνειρο αναδύεται η κόρη
που οι Τιτάνες, έχουν γεννήσει.

Αναπνέοντας σε...

Ένα παγωμένι χέρι μου σφίγγει τη καρδιά.
Μια γροθιά μου χτυπά το στομάχι.
Με άδεια μάτια, το άδειο κοιτώ
και γύρω φωνάζει μια πρωϊνή, Κυριακάτικη σιωπή.

Αναπνέοντας σε...

Της λύπης τη γεύση, έχω στο στόμα.
Τα στερημένα από της κόλασης τα πάθη
ωσάν φρικιά ξεπηδούν και
σε μαγεμένες φλογέρες φυσούν.
Ενώ η μπαλάντα των στεναγμών ηχεί στα αυτιά μου
Κι’εγώ να προστρέχω σε ειδωλολάτρες ναούς
και σπονδή,σε πλάνους Θεούς να αναπέμπω.

Αναπνέοντας σε...

Ο αέρας δε σταματά να φεύγει μακρυά από εσένα.
Κι’εγώ, μια σταγόνα,σαν κόκκινο αίμα, έξω από τη σφαίρα.
Εγκλωβισμένος σε Διονυσιακή γιορτή, στο παραλήρημα
σπονδή και θυσία στη μαρτυρική ηδονή.

Αναπνέοντας σε...

Η νύκτα μόνη, παγωμένη, υγρή.
Το άρωμα σου βαρύ
τα πνευμόνια μου έχει γιομίσει.
Ο πόνος βουβό.ς
Η σκέψη σου λεπίδα.
Η οπτασία σου, στοιχειό.
Τα μάτια νεκρά και η νύκτα
υγρή και μούχλα ,μου μυρίζει.
Απλώνω το χέρι
Μα είναι μονάχα της ψυχής μου η σκιά
Πως τρεμουλιάζει, η καρδιά
σαν με αναγνωρίζει.

Αναπνέοντας σε...

Θέλω να φωνάξω, το στόμα ανοίγω.
Βγαίνει κραυγή, σαν μελλοθάνατου σπασμός
Διάφανο και άϋλο, απόψε το κορμί μου
Τα ξωτικά ουρές στο σώμα μου ορμάνε
Σάρκα και αίμα θέλουνε να πιούνε
Και αφήνουνε στη αναμονήτ
τη ψυχή μου, σαν τη βρούνε

Αναπνέοντας σε...

Η μυρωδιά σου, με γόρδιο δεσμό μας έχει δέσει
Έγινες συνείδηση.
Σάρκα , που όμως, από σάρκα δεν προήλθες.
Σιωπή που απ’όλες τις πληγές είναι η πιο ηδονική.
Ασυνείδητη, συνείδηση

Αναπνέοντας σε...

Πλάθω εικόνες μαγικές
Νύκτα ..σε παρθενικά λειβάδια
Γυμνή, κοιτάζοντας τον ουρανό
να’χεις τα μάτια σου ανοιχτά
στα χέλια σου κεράσια.
Τα στήθη σου, ορθά
να καρτερούν τη λύτρωση
Και εγώ, γονατιστός, στο πλαϊ σου
με τα χείλη υγρά
στο σώμα σου να γράφω.
Λόγια αγάπης, πόθου
χωρίς σκέψη ή δισταγμό
Έτσι απλά, γυμνά
Και στο βωμό
Το είναι μου, χωρίς αιδώ
Χωρίς φειδώ
Να καταθέτω εαυτόν.

Αναπνέοντας σε...

Και όταν καμπάνες θα ηχήσουν
Στο πρόσωπο σου
Ένα δάκρυ θα κυλίσει
αλμυρό
στοο στόμα μου
Ανθόνερο, η γεύση που θα αφήσει

ΤΟ 'ΙΟΚΑΣΤΗ' ΣΤΗΝ ΠΑΦΟ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Οι ‘βιβλιοεκδόσεις Αναζητήσεις’ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα Γιάννου Λαμπή
‘ΙΟΚΑΣΤΗ’
Το έργο θα προλογίσει η διευθύντρια των Αναζητήσεων. κα Μαρία Στυλιανού και την ανάλυση θα κάνει ο συγγραφέας - δημοσιογράφος κ. Μάκης Αντωνόπουλος
Τρίτη, 1η Ιουνίου 2010 και ώρα 7.30 μ.μ στη αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων, στη Πάφο.
Τηλ. 25561963, 99692639