Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012


Άτιτλο 13

 

Η θλίψη απόψε έχει γιορτή

κι' εσύ επίτιμη προσκεκλημένη.
 

Πρώτη γραμμή,

αναθεματίζεις τη μοναξιά σου,

κι' η χαρά άπιαστη, χωρίς κάτι καινούργιο.

 
Κλαις; τα δάκρυα σου στάζουν

ποτάμι στο κόρφο σου κυλάνε, άκου,

ο φλοίσβος θωπεύει την ελπίδα!

Κι' αν δεν μπορεί να σου χαρίσει την ευτυχία

καράβι γίνεται και σε φυγαδεύει απ' τη δυστυχία.

 
Η ανία απόψε έχει γιορτή,

κι' εσύ  αλιεύεις κοράλλια

στο βυθό των ματιών του

χαϊδεύοντας τις γραμμές του

σε σέπια κανναβάτσο.
 

Η απελπισία απόψε έχει γιορτή.

ξεπέταξε το χλωμό, μαραμένο ένα της στήθος

και σε κερνά δαφνομιλώντας.
 

Το όνειρο απόψε, γεννήθηκε

βγες έξω, και στο χιόνι ζωγράφισε

 

Αν ψάχνεις, αν ρωτάς, τι;

τότε , γιατί να το κάνεις;

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

  1. Όνειρο...

    Αποκοιμήθηκα, σε ξύλινο παγκάκι
    και είδα να μετράν το σώμα μου
    σκελετωμένοι ρασοφόροι.

    Φορούσαν ράσα από χρυσό
    και χόρευαν ξετρελαμένοι.
    Κτυπούσανε το ξυλουργό
    γρήγορα να τελειώνει το
    μαύρο κουτί από ξύλο καρυδιάς,
    και του δώσανε καρφιά
    μεγάλα, μαύρα γυριστά
    για να σφραγίσουνε καλά.
    Φοβόντουσαν οι δαιμονισμένοι
    μήπως και ξυπνήσω
    και χάσουνε τα κόλλυβα,
    πρόσφορο δεν χαρούνε.

    Αντί για ψάλτες
    φέρανε μοιρολογήτρες.

    Η πιο γριά, με δόντια σάπια
    άνοιξε το δεφτέρι της, έσκυψε και μου πε

    Κοίτα πως πέφτουν τα φύλλα
    απ΄τα κλαδιά, σαν κουραστούν
    και ξεραμένα κείτονται
    στην άκρη του σκονισμένου δρόμου
    έτσι και συ μια χούφτα θα γενείς
    πριχού σε θάψουνε ακόμη...