Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Ο μαύρος χρησμός.


Νύχτωσε νωρίς
μα τα όνειρα έμειναν ψηλά, αλήτες
να γυροφέρνουν σβησμένα φεγγάρια.

Ανθρώπινα μάτια κλειστά, μην τρυπώσουν αλήθειες
κι’ αυτομολήσουν οι πόθοι και τ’ άλικα πάθη.
Μυρίζει ο φόβος στον ιδρώτα τους.
Χωρίς ονείρατα και ξεσπάσματα,
ούτε νερό, ούτε αίμα.

Στα σκασμένα τους χείλη
μόνο η γεύση από το μαύρο γάλα
που ποτίζουν τη γη.

Στο ματωμένο τους στήθος
ένας σβησμένος κεραυνός,
Ο μαύρος χρησμός.


Γιάννος Λαμπής