Άτιτλο 13
Η θλίψη απόψε έχει γιορτή
κι' εσύ επίτιμη προσκεκλημένη.
Πρώτη γραμμή,
αναθεματίζεις τη μοναξιά σου,
κι' η χαρά άπιαστη, χωρίς κάτι καινούργιο.
Κλαις; τα δάκρυα σου στάζουν
ποτάμι στο κόρφο σου κυλάνε, άκου,
ο φλοίσβος θωπεύει την ελπίδα!
Κι' αν δεν μπορεί να σου χαρίσει την ευτυχία
καράβι γίνεται και σε φυγαδεύει απ' τη δυστυχία.
Η ανία απόψε έχει γιορτή,
κι' εσύ αλιεύεις
κοράλλια
στο βυθό των ματιών του
χαϊδεύοντας τις γραμμές του
σε σέπια κανναβάτσο.
Η απελπισία απόψε έχει γιορτή.
ξεπέταξε το χλωμό, μαραμένο ένα της στήθος
και σε κερνά δαφνομιλώντας.
Το όνειρο απόψε, γεννήθηκε
βγες έξω, και στο χιόνι ζωγράφισε
Αν ψάχνεις, αν ρωτάς, τι;
τότε , γιατί να το κάνεις;
