Η δική μου γιορτή

 

Πέφτω να κοιμηθώ, έτοιμο είναι

το χωμάτινο κρεβάτι, και το

μαξιλάρι καμωμένο από κλώνια

αποξεραμένα, πολύχρονου κυπαρισσιού

 

Για σεντόνι, ένα κομμάτι

ουρανού, και στο προσκεφάλι,

ένα τρεμάμενο αστέρι

με φλόγα χλωμή, να τρεμοπαίζει

στο χάδι του ακοίμητου ανέμου

 

Για προσευχή, άσε, τον ήχο

να ακουστεί, εκείνον τον ξερό,

καθώς σαπίζουν, ραγίζουν

και σπάζουνε τα φύλλα.

 

Μην γελαστείς να έρθεις το πρωί να με φωνάξεις,

μην αφήσεις κλάμα ν’ ακουστεί

 

Τον ύπνο μου δεν πρέπει να χαλάσεις

Είναι δικιά μου, αληθινά,

Ετούτη η γιορτή.