Για ποιες Πατρίδες, όνειρα και ταξίδια μιλάς ονειροπόλε, γραφικέ και αθεράπευτα ρομαντικέ άνθρωπε; Δεν κατάλαβες ακόμα πως δεν ακούγεσαι, όχι πως δεν έχεις φωνή, αλλά γιατί η φωνή σου σβήνει και χάνεται μέσα στην ασχήμια και στις φωνασκίες των πολιτικών!; Αυτών που καμώνονται πως δήθεν σε σκέφτονται και λυπούνται στη θλίψη σου, και κορδωμένοι πάνω από τα συντρίμμια, σου μοιράζουν ταξίδια, σαν γραφεία ταξιδιωτικά σε καιρό προσφορών. Δεν το κατάλαβες ασήμαντε και ταπεινέ στοχαστή, πως σου αποκρύβουν την αλήθεια; Δεν κατάλαβες πως σου αποσιωπούν ότι έξω από το αγκυροβόλι σου παραμονεύουν θύελλες και συμφορές; Σου προσφέρουν γαλήνια δήθεν θάλασσα και σου τάζουν ούριους ανέμους, μα σε αφήνουν δίχως κατάρτι, και τρύπια πανιά.
Ίσως δεν φταίνε κι’ αυτοί, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν. Αλλά πάλι φοβούνται εκείνους που κλείνουν τ’ αυτιά τους στη φωνή της δικής τους λογικής και αυτούς που τολμάνε να ξεδιπλώσουν πανιά για τα μεγάλα ταξίδια της δικαίωσης, της συναδελφοσύνης και των μεγάλων οριζόντων! Ναι, άνθρωπε! Φοβούνται αυτούς που τολμούν να αγναντέψουν μακρινούς ορίζοντες, πέραν από αυτούς που οι ίδιοι μπορούν να κοιτάξουν. Και όλο αυτό το φωτεινό και έγχρωμο μουρμουρητό, δεν τίποτα άλλο από μια βαθιά και κρυφή επιθυμία να ξαναβιώσουν ότι τους έχει λεηλατήσει ο χρόνος και διαφυλάσσει η δυνατή μνήμη σου. Και είναι αυτά που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει που ονειρεύονται, την φωνή, τα όνειρα και την ελπίδα. Και είναι τόσο δειλοί και θρασείς που θα απλώσουν τα χέρια τους να σου κουρελιάσουν τα πανιά της καρδιάς σου, είτε στα φανερά, είτε ακόμα και στα κρυφά, φτάνει να σε δουν να γυρνάς και πάλι στα δικά τους γνώριμα ακρογιάλια και να χορτάσουν ακόμα μια φορά, την ακόρεστη φιλοδοξία για προβολή του μεγάλου Εγώ τους.
Αυτά τα μεγάλα λόγια που σήμερα ακούς, βγαλμένα με στόμφο από λιγδιασμένα χείλη που δεν έχουν χορτάσει ακόμα από το βρώμικο φαγοπότι τους, είναι οι τριγμοί από ένα σαθρό σύστημα και μια σάπια κοινωνία, που αυτοί οι ίδιοι έχουν φροντίσει να διαβρώσουν. Και όμως, αθεράπευτα ρομαντικέ, εσύ που σκέφτεσαι με την καρδιά, το ξέρεις καλά πως δίχως πάλεμα και τόλμη, τα μεγάλα ταξίδια δεν γίνονται, δεν αγναντεύονται νέοι ορίζοντες και δεν χαράσσεις καινούργια πορεία. Και επίσης το ξέρεις πάρα πολύ καλά, ότι οι λαοί που στερούνται ονειροπόλους καπετάνιους χάνονται μέσα στα στενά δρομάκια που τους χαράσσουν οι τυλιγμένοι σε γυαλιστερά κοστούμια πολιτικοί.
Οι λαοί που στην θύελλα και σε στιγμές πόνου και απόγνωσης ακολουθούν αριβίστες στην τρελή και δίχως προορισμό πορεία τους, ένα μόνο τέλος έχουν, να βυθίζονται στο σκοτάδι και στις δυνατές φωνές. Κι’ όμως το γνωρίζεις πως τα όνειρα και η ελπίδα γεννώνται και μεγαλώνουν μέσα στη σιωπή. Αχ! Τρελέ άνθρωπε, ονειροπόλε που τολμάς ακόμα να ονειρεύεσαι... τόλμη δεν είναι απλά να ταξιδεύεις, αλλά να πηγαίνεις κόντρα στα κύματα, με το πηδάλιο στα χέρια καπετάνιου που ψάχνει την Ιθάκη της καρδιάς και της Πατρίδας του. Που χαράσσει την πορεία σου με σημάδια τα ιδανικά της αγάπης, της ανθρωπιάς και εκείνα της συναδελφοσύνης. Ναι, αθεράπευτα ρομαντικέ...ρομαντικός είναι αυτός που τολμά να αγκαλιάζει τα αστέρια, να τα κάνει λάβαρο και με τη δύναμη του λόγου του να μάχεται να αλλάξει τον κόσμο. Αχ, ρομαντικέ επαναστάτη, μην αφήσεις, τις τυλιγμένες στη γλύκα των υποσχέσεων, φωνές των άγριων τσακαλιών να σε παρασύρουν μακριά από τη δυνατή φωνή της σιωπής σου. Από εσένα εξαρτάται...να πάρεις το πόνο και την θλίψη σου και ν’ αγναντέψεις το αύριο με ελπίδα!!
