Τ’ απογεύματα τα δικά μου, δεν έχουν χρόνο, ούτε και τόπο,

είναι γεμάτα απέραντο γαλάζιο και ψιθύρους συνοδούς,

με βυζαντινόχρωμα ζωγραφίζει στα σύννεφα καθώς ο ήλιος γέρνει,

δυο βλέφαρα δοξαρωτά και φρύδια σαν κρεμαστές καμάρες

π’ απάνω τους γέρνω σιωπηλός κι ακούω μια μπαλάντα