Καλημέρα

 

Είναι κάτι χαραυγές που είναι τόσο διάφανες που βυθίζεσαι μέσα τους και σε ταξιδεύουν. Σε παίρνουν θαρρείς, σαν μικρό παιδί, από το χέρι και αρχίζεις να περπατάς τα μονοπάτια της ανθρώπινης ιστορίας. Διαβαίνεις τους σημαδεμένους δρόμους απ’ εκείνους που είχαν τη τόλμη να σταθούν μπροστά στον ολοκληρωτισμό και στην αδικία και ύψωσαν τη φωνή και τη γροθιά τους και γεμίζει η ψυχή σου με δέος και σεβασμό.

 

Τι σημασία έχει αν έχουν αλλάξει τα λάβαρα της εξουσίας. Τα τσακάλια του αφανισμού, όσο κι αν έχουν μεταλλαχτεί, βρίσκονται εκεί, κρυμμένα στις σκιές και παραμονεύουν ασεβείς όπως πάντα προς την ανθρώπινη ζωή.

Κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν λαούς που σπαράσσονται από βίαια ξεσπάσματα ζητώντας κοινωνική δικαιοσύνη. Τους κυριεύει ο υπαρξιακός τους φόβος, γι αυτό και γίνονται πιο σκληροί, πιο αιμοσταγείς κι αδίστακτοι. Δεν μπόρεσαν ως τώρα να καταλάβουν και να κατανοήσουν πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει για πολύ τις αλυσίδες. Κάποια στιγμή θα γεμίσει με θυμό κι οργή. Θα αγωνιστεί. Θα ψηλώσει το κεφάλι του έστω κι αν ξέρει ότι μπορεί και να το χάσει.

 

Σ αυτό το κόσμο που κουβαλά το πάθος της κατάκτησης και της ασέβειας, πρέπει  επιτέλους να αφυπνιστούμε, να νοιώσουμε την ιερότητα και το σεβασμό των πραγμάτων. Να αντιληφθούμε ότι  η ουσία δεν αλλάζει με τίποτα, είναι πάντα η ίδια, και να στείλουμε το μήνυμα στις εξουσίες, ότι ο λόγος ανήκει στον άνθρωπο.

 

Οι λαοί έμαθαν να αντέχουν. Οι αστικές εξουσίες είναι που δεν αντέχουν γιατί μέσα στο φως της αλήθειας δεν μπορούν να κρύψουν τον σκοτεινό τους εαυτό.

Κι αν αυτοί στέκουν μπροστά στο αύριο με το όραμα της εξουσίας, εμείς οι απλοί άνθρωποι  στεκόμαστε με υπομονή μπροστά στο όραμα της δικαίωσης. Κι αλίμονο όταν αυτή η υπομονή ξεχειλίσει και γίνει ποτάμι. Θα παρασύρει στο ξέσπασμα του αυτούς που δεν σεβάστηκαν την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά τους.