Μ.Τ.
Ατελείωτη απόψε η
νύχτα και τα ρολόγια σταματημένα,
Ανάμεσα στο κλάμα
ενός γκιώνη, μια αιωνιότητα σιωπής,
Αγκαλιάζω το
κενό, και τρέχω πίσω απ΄ τις σκιές
Φωνάζω τ’ όνομα
σου, μ’ αγγίζει μόνο η κρύα ηχώ
Κι ύστερα, ένα
απέραντο κενό,
Μόνο της καρδιάς
ο σπαραγμός
Και το δάκρυ που
σταλάζει
Στον έρημο δρόμο
ακούγονται,
Αχ! Πόσο μοιάζουν με του ερέβους την ανάσα
Που μυρίζει άλικο
αίμα και σάρκα νεκρών
Ατελείωτη απόψε η
νύχτα και τα ρολόγια σταματημένα,
Και κάτω από το
χλωμό, χτηκιάρικο φως του φανοστάτη
Γίνεται προσκλητήριο
απολεσθεισών ψυχών
Εκεί απόψε δηλώνω
παρών
Κι όταν φωνάζουν
τ’ όνομα σου
Φωνάζω απούσα,
έχει φύγει, μην την ψάχνετε,
Δεν της πρέπουν
τα σκοτάδια, μόνο ο γαλάζιος ουρανός.
