Τ' αστέρι των Χριστουγέννων

Αυτός ο Δεκέμβρης έχει μια γκρίζα θλίψη,

γιομάτος  καραβάνια  χωρισμού

που οδηγούνε σε τάφους υγρούς

και σε άγνωστα μέρη .

Αμέτρητα μάτια, σβήνουν και χάνονται

καθώς κοιτάνε απ’ τ‘ άστρα το φωτεινότερο,

κι όλο κοιτούν και περιμένουν κάτι να τους πει,

όμως αυτό τ’ αστέρι  όλο σωπαίνει

δεν μιλά, τίποτα δεν  λέει ,

κι όλο γράφει , όμοια με τη γραφή της βροχής, στον ουρανό,

κανείς δεν καταλαβαίνει , κανείς δεν ξέρει τι θέλει να πει,

μάταια καρτερούν, και μετά κοιμούνται αιώνια

ξεχασμένοι νεκροί  στα κοιμητήρια.

Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν

που έλαμψε για πρώτη φορά

και κανείς δεν κατάλαβε ακόμα πώς,

‘Αγάπη’,  ήθελε να πει