Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γιάννου Λαμπή

Στο βάθος ξεχώριζε η λίμνη, και η Ράνια έμεινε να την κοιτά. Αποξεχάστηκε. Η μαγεία της, την ρουφούσε. Ένα γαλάζιο αστραφτερό και λίγο πιο ψηλά από το ρυτιδιασμένο υγρό πρόσωπο της, να πλανάται ένα γλυκό φως που περιείχε όλα τα χρώματα. Πιο ψηλά ο ουρανός. Ένας καθάριος ουρανός που στο μυστικό του κελάρι, ωρίμαζε μνήμες και θύμησες. Ένας λυγμός της ξέφυγε, που όμως δεν ήταν αρκετός να διαλύσει την πέτρα της θλίψης που της σύντριβε τα στήθη. Έφερε το υφασμένο ταγάρι στην μύτη. Το μύρισε. Οι αναμνήσεις την πήραν από το χέρι και την σεργιανούσαν στα πέρατα του κόσμου, σε κάτι σπηλιές ανήλιαγες μα και τόσο φωτεινές. Χάθηκε στα απόκρυφα στενά δρομάκια του μυαλού και της ψυχής της. Μια χρυσωμένη άχλη πύκνωνε μέσα της. Ένα λεπτό πινέλο ζωγράφισε μια σταλιά από πικρό χαμόγελο στα χείλη της. Ήξερε ότι στα όνειρα σου κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει να παίξεις, να τρέξεις και να πεις όσα εσύ θες. Γι’αυτό και έπρεπε να ονειρεύεται. Άπλωσε νωχελικά το χέρι και μάζευε τη ζεστασιά από τον ήλιο που είχε απομείνει. Να το στείλει μαζί με τα όνειρα της, στα παιδιά για να ντυθούν. Έρχεται το βράδυ σκέφτηκε, και θα κρυώνουν...