Τι είναι τελικά, Πατρίδα; ο ορισμός ενός γεωγραφικού τόπου και κάποιες συντεταγμένες στον απέραντο παγκόσμιο χάρτη; Ή μήπως είναι αζήτητη πραμάτεια σε τσιγγάνικα παζάρια;
Πατρίδα είναι μια ανάμειξη διαφόρων στοιχείων, με ιστορία, με χρόνο, γεωγραφία. Είναι μυρωδιές και ήχοι. Είναι χρώματα που θαμπώνουν μεσ’το φως. Είναι οι νοτισμένες ανατολές. Είναι το ποτισμένο με αλμύρα αεράκι που φυσά από τον Απόστολο Ανδρέα και ζωντανεύει στο πέρασμα του τον κάμπο της Μεσαρκάς, γλύφει τις κορυφές του βουβού Πενταδάκτυλου και χαϊδολογιέται με τις πευκοβελόνες του Τροόδους. Γεμίζει με μυρωδιές των λεμονανθών και γίνεται βαρύς λίγο πριν να ξαποστάσει στον κόλπο της Μόρφου.
Πατρίδα είναι, ιδέα. Είναι τραγούδι που κτίζεται λέξη προς λέξη, από την ταπεινή πέννα απάτριδων και γραφικών ποιητών. Είναι ιδέα που δεν χωράει συρματοπλέγματα, ούτε τρομάζει από Δούρειους Ίππους που φέρνουν νέα ήθη και πλαστικές συνήθειες. Δεν αλλοιώνεται στο βάθος του χρόνου από το ξερίζωμα των πλιθαρένιων σπιτιών και την αντικατάσταση τους από στέρεα άψυχα κουτιά από μπετόν.
Γιατί, τι πιο στέρεο από τον ιδρώτα των απλών ανθρώπων; Τι πιο δυνατό από τη φιλία και το σφίξιμο των χεριών των λαών που συναντιόνται στο δρόμο όταν βγαίνουν από τις εκκλησιές και τα τζαμιά; Τι πιο άδολα αγνό από ένα φλιτζάνι καφέ, μια χούφτα ελιές κουμνιαστές και παξιμάδι ζυμωμένο από τις γροθιές της Αλισαβούς και της Αισέ;
Πατρίδα είναι το μουρμουρητό των ίσκιων που κουβεντιάζουν με τον άνεμο, το τραγούδι του νυχτερινού τζίτζικα και η βουή των πλακόστρωτων δρόμων. Πατρίδα είναι οι ριπές του ανέμου που σαν ανάσες δίνουν ζωή σε θύμισες κοινών αγώνων και κρατούν δροσερό το αίμα κοινών θυσιών.
Πατρίδα είναι τα κάδρα - δίχως κορνίζα - που γέρνουν, όρθια, στους τοίχους.
Πατρίδα είναι μια ανάμειξη διαφόρων στοιχείων, με ιστορία, με χρόνο, γεωγραφία. Είναι μυρωδιές και ήχοι. Είναι χρώματα που θαμπώνουν μεσ’το φως. Είναι οι νοτισμένες ανατολές. Είναι το ποτισμένο με αλμύρα αεράκι που φυσά από τον Απόστολο Ανδρέα και ζωντανεύει στο πέρασμα του τον κάμπο της Μεσαρκάς, γλύφει τις κορυφές του βουβού Πενταδάκτυλου και χαϊδολογιέται με τις πευκοβελόνες του Τροόδους. Γεμίζει με μυρωδιές των λεμονανθών και γίνεται βαρύς λίγο πριν να ξαποστάσει στον κόλπο της Μόρφου.
Πατρίδα είναι, ιδέα. Είναι τραγούδι που κτίζεται λέξη προς λέξη, από την ταπεινή πέννα απάτριδων και γραφικών ποιητών. Είναι ιδέα που δεν χωράει συρματοπλέγματα, ούτε τρομάζει από Δούρειους Ίππους που φέρνουν νέα ήθη και πλαστικές συνήθειες. Δεν αλλοιώνεται στο βάθος του χρόνου από το ξερίζωμα των πλιθαρένιων σπιτιών και την αντικατάσταση τους από στέρεα άψυχα κουτιά από μπετόν.
Γιατί, τι πιο στέρεο από τον ιδρώτα των απλών ανθρώπων; Τι πιο δυνατό από τη φιλία και το σφίξιμο των χεριών των λαών που συναντιόνται στο δρόμο όταν βγαίνουν από τις εκκλησιές και τα τζαμιά; Τι πιο άδολα αγνό από ένα φλιτζάνι καφέ, μια χούφτα ελιές κουμνιαστές και παξιμάδι ζυμωμένο από τις γροθιές της Αλισαβούς και της Αισέ;
Πατρίδα είναι το μουρμουρητό των ίσκιων που κουβεντιάζουν με τον άνεμο, το τραγούδι του νυχτερινού τζίτζικα και η βουή των πλακόστρωτων δρόμων. Πατρίδα είναι οι ριπές του ανέμου που σαν ανάσες δίνουν ζωή σε θύμισες κοινών αγώνων και κρατούν δροσερό το αίμα κοινών θυσιών.
Πατρίδα είναι τα κάδρα - δίχως κορνίζα - που γέρνουν, όρθια, στους τοίχους.
πολυ ωραίες σκέψεις...νοσταλγικές
ΑπάντησηΔιαγραφή