Με κοίταξες, μου μίλησες και τότε
Η καρδιά χαμογέλασε.
Ψέκασε και το αγέρι με το άρωμα της αγάπης
Τα σχήματα, τα χρώματα λες και βυθίστηκαν
στο καζάνι της ομορφιάς.
Προβάλανε αυθεντικά,
κρύβοντας την αλήθεια.
Δεν βιαζόμουν.. είναι όμορφα να περπατά κανείς
Στο δρόμο του έρωτα και της αλήθειας.
Πόσες και πόσες εικόνες απλότητας δεν εισέπραξα;
απαρατήρητες εικόνες που είχανε τόσα να μου πουν,
να μου θυμίσουν, κι ίσως να μου ξαναδιδάξουν
την απλότητα του αυθεντικού και του ωραίου.
Την ομορφιά της αγάπης και του να γνοιάζεσαι.
Η μέρα ήτανε διάφανη, λες και τη νύχτα ο ουρανός
έστειλε τη βρόχινη σκούπα του και καθάρισε
Ξέπλυνε τα ψέματα και τις ασχήμιες
Κι’ έτσι καθώς πήγαινα, είδα μια ανθισμένη
λεμονιά και κοντοστάθηκα. Ήθελα να πάρω και μια
ανάσα απ’ το καθημερινό μου λαχάνιασμα.
Την αγωνία του έρωτα
Την κοίταξα και... μέθυσα απ’ τη μυρωδιά
της. Απ’ τη μυρωδιά του αυθεντικού.
Ήταν σαν ένα χαστούκι η ομορφιά που με άγγιξε.
Κοίταξα τα κατάλευκα λουλουδάκια της
και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα
πρέπει να είναι οι σταγόνες αγνότητας. Κι αναρωτήθηκα...
Πέρασες από δίπλα μου τυλιγμένη στα ψεύτικα λόγια σου,
γύρισα να κρατηθώ από τη λεμονιά..
Και κάτω απ’ όλ’ αυτά είδα
κάτι όνειρα σαν στημένες λεμονόκουπες που
καρτερούσαν, όπως και τα σκουπίδια,
τον οδοκαθαριστή, να τα μαζέψει.
Και σκέφτηκα ότι ίσως κάποια μέρα, να μαζέψει και τα
ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
