Λίγο πρις τις γιορτές...
Όταν η μέρα ξέσχισε τα κουρέλια της νύχτας,
ξεπρόβαλε μια γλαυκή μέρα και
ένας ουρανός να πνίγεται μέσα στο γαλάζιο του.
Ανάγειρα το κεφάλι και κοίταξα τον ουράνιο καμβά.
Ένοιωσα να με προκαλεί να αποτυπώσω τα οράματα της καρδιάς μου...
να ζωγραφίσω τον κόσμο όπως τον ονειρευόμουν και θα ήθελα να έχω.
Επικρατούσε και μια σιωπή που με έκανε να θέλω να τραγουδήσω...
να αναβλύσουν όλα τα τραγούδια, οι ξεχασμένες μου επιθυμίες
που είχα κρυμμένα μέσα στη καρδιά μου.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τον ερχομό του νέου χρόνου,σκέφτηκα
Καιρός να γυρίσω μια νέα σελίδα στη ζωή μου.Το ήξερα όμως μέσα μου
ότι ένας καινούργιος δρόμος είναι επέκταση του παλιού.
Δύσκολος, όμως συνάμα και τόσο όμορφος με τις διαδρομές που μου χάρισε.
Χαμογέλασα...δεν θα γυρίσω σελίδα, δεν θα αλλάξω το δικό μου δρόμο...
θα συνεχίσω, σκέφτηκα τον παλιό.
Καιρός όμως να σταθώ τολμηρός μπροστά στον ήλιο της αλήθειας.
Ν' αφήσω τη φλόγα να κυλίσει σαν ποτάμι μέσα μου...
ν' ατσαλώσει το κουράγιο και τη πίστη μου.
Και οπλισμένος με την απλόχωρη ωραιότητα των ιδανικών μου,
συνοδοιπόρος με τους αγαπημένους και φίλους,
να ξαναπάρω τον γνώριμο δρόμο του αγώνα,
της αγάπης, της εκτίμησης και του σεβασμού.
Και μαζί με όλους αυτούς, να σηκώσουμε τον ήλιο της ελπίδας
και των σεμνών οραμάτων...
