Πως μπορούν οι λέξεις να σπονδυλωθούν
όταν ο έρωτας, γλιστρά, σαν ίσκιος στο σκοτάδι
Πως μπορούν να σκληρύνουν οι αρθρώσεις
όταν ο έρωτας, μοιάζει,
με ποταμιού γλυκό μουρμούρισμα
Ποιά τείχη μέσα τους μπορούν τον έρωτα να κλείσουν,
Αφού είναι σώμα άσαρκο, σιωπηλή προσευχή
και μυστική κουβέντα των ψυχών
Με ποια λόγια να τον περιγράψω
Αφού εκφράζεται, μόνο,
Μέσα απ’ την άχνα της ανάσας
Σαν κεραυνός που σβήνει
σ’ ανοιχτή παλάμη, μοιάζει,
και ένα σημάδι αφήνει.
Και τρέχουν μάγισσες
τρελές και μεθυσμένες
κοιτούν παλιές περγαμηνές
κάτω από ιστούς αράχνης φυλαγμένες
Καίνε νεκρά κομμάτια από φλέβα
Κόβουν κομμάτια απ’ τη σελήνη
Αλαφιάζονται, παραμιλούν
την ορμηνειά τους δεν μπορούν να πουν
πνίγεται η λαλιά τους, στο ίδιο τους αίμα.
