Eρωτικό 5

Ποιες λέξεις ανεμοδαρμένες ξεφυσούν
Απόψε απ’ τη ψυχή μου...

Πως αγρίεψε του ονείρου μου το κύμα...

Πέτρωσε το δάκρυ μου, στέρεψε το ποίημα
Το φεγγάρι πέταξε νύχια γυριστά
Γέμισε η κάμαρα νεκρούς υπνοβάτες

Σώματα που παράφορα δόθηκαν στον έρωτα
Έρμαια και σκλάβοι μιας μαύρης μοίρας

Πλένω με μύρο το ποθητό κορμί σου
Σκάβω τη σκιά σου με τα νύχια μου
Μέσα να χώσω τη ψυχή μου.

Εγώ θέλω να σου μιλήσω για το αγέρι!!!

Εγώ θέλω να σου μιλήσω για το αγέρι.

Τι είναι το αγέρι;
Οι ανάσες του στα ζεστά μας καλοκαίρια είναι χάδι δροσιάς.
Το χειμώνα ξυπνούν την τρυφερότητα της ζεστής γωνιάς... της
οικογενειακής θαλπωρής. Ομως το αγέρι είναι και ο καλύτερος
σύντροφος των ποιητών που αφουγκράζονται
τα μηνύματα που κουβαλά από τους ορίζοντες του κόσμου.
Και τα μηνύματα που αφουγκράζονται οι ποιητές είναι
τελείως διαφορετικά. Αγγίζουν το βάθος και φτάνουν στην καρδιά της
αλήθειας. Ο αέρας είναι ο απόκρυφος ταχυδρόμος
των οριζόντων... είναι ο πιο συμπαθής χαμάλης...
είναι εκείνος που κουβαλά τη μυστική ευχή μιας
μάνας που στέλνει στις σιωπές της στο ξενιτεμένο
της σπλάχνο. Ακόμη κουβαλά τις μυρωδιές του
κόσμου... των οριζόντων... της γης. Οι ναυτικοί σε
δαύτον διαβάζουν τις αλλαγές του καιρού... το αγέρι
είναι αυτό που κουβαλά τη μυρωδιά της βροχής που
με τόση λαχτάρα καρτερά ο γεωργός.Μα είναι κι
αυτός που φορτώνεται τον ψυχισμό ενός λαού. Την πίκρα και τη
χαρά του. Την ελπίδα και το πάθος του. Ολα πλανιούνται στ’
αγέρι και τίποτε δεν μένει κρυφό απ’ αυτό. Και τι περίεργο στ’
αλήθεια. Ενώ δεν έχει λόγια... ενώ στο γαλαζόχαρτο του ουρανού
δεν υπάρχει καμία γραφή, όλοι μπορούν να «διαβάζουν» ό,τι
κουβαλάει. Και δαύτο είναι που φέρνει τη χαρά, την αισιοδοξία
ή την πίκρα. Ολα τα νιώθουμε να κινούνται στ’ αγέρι. Δεν
υπάρχει τίποτε πιο άπιαστο και άδηλο στον κόσμο κι όμως να
λέει τόσα πολλά.

Ερωτικό 4

Παραδομένος στη γλυκιά θωπεία του ήλιου
μ’ έναν ουρανό μπροστά μου, να με
προκαλεί να γράψω με μολυβδοκόντυλο των σύννεφων,
τις σκέψεις μου και τα όνειρα της καρδιάς μου.
Με τη νερένια αλάνα ν’ απλώνεται μπροστά μου
και να με καλεί στα ταξίδια του μύθου,
και μ’ όλη αυτή την αλήθεια του
κόσμου γύρω μου... με μια ξεχασμένη σταγόνα της
βροχής να πλανιέται ακόμη στ’ αγέρι, σαν δάκρυ
που λησμονήθηκε στους δρόμους της
απεραντοσύνης, ανάγειρα το κεφάλι
και με την ανάσα μου έγραψα στον ουρανό
Να’ σαι καλά όπου και να’ σαι... Σ’ αγαπώ....

Ερωτικό 3

Πως ρυτιδώνει το κορμί
Στο άγγιγμα της δικής σου ανάσας

Πως τρίζουν οι φλέβες στο άκουσμα της φωνής σου
Συγκλονίζεται και τρέμει το κορμί μου

Σιγανομουρμουρίζει το αίμα στις φλέβες μου
Άκου...βρυχάται ..τ’ όνομα σου ζωγραφίζει.

Άγριες πινελιές το πάθος χαράζει
δίχως τέλος, δίχως αρχή
γλυκός ο πόνος...Αχ!...πως τον ζητά,
σαν δροσερή ανάσα, μέσα να λουστεί
η καμένη από την δική σου λάβρα,
χαμένη στην μαύρη άβυσσο ψυχή μου!