Παραδομένος στη γλυκιά θωπεία του ήλιου
μ’ έναν ουρανό μπροστά μου, να με
προκαλεί να γράψω με μολυβδοκόντυλο των σύννεφων,
τις σκέψεις μου και τα όνειρα της καρδιάς μου.
Με τη νερένια αλάνα ν’ απλώνεται μπροστά μου
και να με καλεί στα ταξίδια του μύθου,
και μ’ όλη αυτή την αλήθεια του
κόσμου γύρω μου... με μια ξεχασμένη σταγόνα της
βροχής να πλανιέται ακόμη στ’ αγέρι, σαν δάκρυ
που λησμονήθηκε στους δρόμους της
απεραντοσύνης, ανάγειρα το κεφάλι
και με την ανάσα μου έγραψα στον ουρανό
Να’ σαι καλά όπου και να’ σαι... Σ’ αγαπώ....
