Οι φίλοι μου

Στο παραθύρι μου απόψε, το φεγγάρι έχει σταθεί

Και στάζει μια πρωτόγνωρη γλυκιά μελαγχολία

Δέστε τι όμορφα που δακρύζει το ραγισμένο μου γυαλί!

Κάθε σταγόνα που κυλά, μια ανάμνηση είναι

Στιγμή που για πάντα εχάθει στου χρόνου το λάκκο το βαθύ

Απλώνω τα χέρια στο φως του το χλωμό

Μα είναι κρύο κι η ψυχή μου ανατριχιάζει

Κι ο άνεμος που αγκαλιάζει τ’ αντίκρυ κυπαρίσσι,

Όλο λεξούλες μ’ αραδιάζει, δεν τις νοώ, δεν τις καταλαβαίνω,

Το ξέρω είναι μάταιο να καρτερώ το χρόνο πίσω να γυρίσει

Θα βγω στο δρόμο μου, στη στράτα τη δική μου

Και θα τρυγώ λεμονανθούς, και τους παλιούς,

Καλούς μου φίλους θ’ ανταμώσω,

Θα τους κερνώ γλυκό κρασί και θα ‘ναι

Οι νύχτες μου ζεστές, στα χέρια τους φιλί γλυκό θα δώσω.