Οι μέρες μου…

Βαριές είναι κι ατελείωτες οι μέρες μου

ωχρά και πνιχτικά τα πρωινά

κι αυτές οι αχτίνες του ήλιου

φίδια είναι που με τυλίγουν και δεν μ’ αφήνουν ν’ ανασάνω

Κι όλοι αυτοί οι σκυθρωποί άνθρωποι που με κοιτάζουν

με βλέμμα παράξενο μέσα από μάτια νεκρών

λυσσασμένα σκυλιά είναι σε σώμα δαιμονισμένης γυναίκας

και χάνομαι μέσα στα φριχτά τους ουρλιαχτά

Αργά το δείλη ξαλαφρώνω και νοιώθω ξανά ν’ αναπνέω

κι όσο η μπότα της νύκτας το φως σκοτώνει

γίνομαι κάμπια, τρυπώ το κέλυφος που με περιζώνει

βγαίνω στα σκοτάδια κι αρχίζω τότε να ζω

σμίγω με τις  γκρίζες σκιές, παθιάζομαι καθώς

πίνω σταγόνες από μαύρα και πικρά νυχτολούλουδα

που θα σβήσουν με το πρώτο φως.