Βουλιάζω μέσα στην άβυσσο της κενότητας

πνίγομαι απ’ τη βαλτωμένη κοινοτυπία των όχλων

η απόγνωση με πλημμυρίζει και γίνεται οργή

κι η μελαγχολία τρόπος διαφυγής

Αγκαλιάζω με μανία τη ζωή και μ’ αγάπη το θάνατο

χορταίνω με τη χαρά και ξεδιψώ με την απέραντη θλίψη

αποζητώ τη μοναξιά κι ανασαίνω μέσα απ’ τη συντροφικότητα

μετατρέπω σε ποίηση τη κραυγή του απελπισμένου

Δίνω γροθιά στη σάπια κοινωνία και ξοδεύω το αίμα μου

στην ανατολή ενός κλεμμένου κόσμου μέσα

απ’  τα όνειρα του ορφανού και τις ελπίδες τ’ αδικημένου.