Κι αυτό το σάπιο εβένινο συρτάρι,

πως μου πονά το κεφάλι!

γεμάτο ίσκιους  που με προσπέρασαν

απ’  όσους αγαπάω  π’  ο χρόνος μας χώρισε,

απόκαμα, μονάχος  τώρα περπατάω.

Τρίζει σαν τ’  ανοίγω,

πως τα κατάφερες; θαρρώ πως με ρωτάει.

Στην μαύρη κορνίζα δίπλα μου

μια φωτογραφία μου κοιτάζω,

μα είναι τα μάτια μου θολά,

όμορφη κάποτε θα ‘τανε

πριν τη βάλουνε σε τάφο.