Δεν είναι που το φεγγάρι απόψε είναι ωχρό, και μελαγχολώ

είναι γιατί  χαϊδεύω το  μισό απ’ το κρεβάτι μου, κι είναι αδειανό.

Δεν είναι γιατί η νύχτα είναι σκοτεινή και με τρομάζει

είναι που μοιάζει με το χρώμα των θηλών σου, και σ αποθυμώ.

Δεν είναι η βροχή που με γεμίζει θλίψη

είναι γιατί μοιάζει με τον ιδρώτα που κεντά τις ρόγες σου

και κυλά ανάμεσα στην άβυσσο των κρυσταλλένιων σου βυζιών.

Δεν είναι η αψάδα του χώματος που με τρελαίνει

είναι που η μυρωδιά σου που πλανιέται στην κάμαρα μου.

Δεν είναι που  ο αέρας  φυσά υγρός και με πονά

είναι η υγρασία ανάμεσα στα πόδια σου

που με κερνά με σύνδρομο στερητικό.

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή « Νυκτερινές εφιδρώσεις»