Θάλασσα
Τις πρωινές ώρες
ο ήλιος χύνεται
ποτάμι χρυσό στη
θάλασσα
κουβαλώντας τα
όνειρα της νύχτας
και τους στεναγμούς
αδικαίωτων ερώτων
Μονοπάτι χαράσσει
τη νύχτα
το ωχρό φεγγάρι στα
σκοτεινά νερά της,
και σαν φανάρι φέγγει
στις λαβωμένες ψυχές
που βγαίνουν
στάζοντας τον πόνο που τις μαραίνει
Κλαίνε τα κύματα
και σαλεύουν
σαν αγάπη νεκρή
π’ ανασαίνει,
θάλασσα, στήθος πανέμορφης γυναίκας,
που ‘γινες αλμυρή
από το δάκρυ των αγαπημένων.
