Ο ‘παράνομος’ μετανάστης

Κουράστηκα, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ,  ένας λυγμός με πνίγει

που σαν κόμπος μου έχει κλείσει το λαιμό,

δεν ξέρω αν είναι που σας  σκέφτομαι

ή αν είναι που τεντώνομαι να πάρω μια ανάσα,

ξέρετε, εδώ μέσα οι άνθρωποι δεν κινούνται

και δεν έχει παράθυρα να μπει λίγος αέρας,

σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου γα να ‘μαι ψηλότερα,

κάπου στον οροφή τ’ αμπαριού είδα μια τρύπα

αλήθεια σας λέω, είδα φως κι ένα κομμάτι  ουρανού,

εδώ μέσα δεν έχει στρώματα  για να ξαπλώσω

ακουμπά ο ένας στον άλλο κι οι ακρινοί στ’ ατσάλινα τοιχώματα

κι οι πιο πολλοί από εμάς, βλέπουμε το ίδιο όνειρο, ένα καρβέλι ψωμί

Σας σκέφτομαι πολύ, και μαραζώνω, γιατί,

δεν ξέρω  αν κοιμάστε ή αν είστε ξύπνιοι

και δεν μπορώ να σας φανταστώ,

αν  όμως ψαχουλεύετε στα σκουπίδια, θα είναι μέρα,

αν πάλι έχετε κρυφτεί στο υπόγειο , θα είναι νύχτα,

το ξέρω, δεν κάνει καμιά διαφορά,

οι άνθρωποι σκοτώνουν όλες τις ώρες

είναι ανήμερα, βάρβαρα σκυλιά,

δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάστε εσείς για μένα

ή εγώ για σας που μείνατε

όμως, θα επιστρέψω, σας το υπόσχομαι, θα ξαναρθώ.

Μην απορείς

Μην με ρωτάς αν  σ΄ αγαπώ,

αν σε σκέφτομαι, ή αν σε ονειρεύομαι  τα βράδια,

κι αλλοίμονο, μην απορείς  γιατί  έχω θλιμμένα μάτια,

είναι που μου λείπει το τραγούδι και τ’ άγγιγμα

στο πίσω μέρος του λαιμού, της καυτής  σου ανάσας.

Εσύ

Τι κι αν η νύχτα διάβηκε, εγώ έμεινα εκεί,

 κι εκεί πάντα θα μείνω να θλίβομαι

που ‘μαι  κλαδί ξερό, και δεν μου ‘μειναν πια φύλλα,

δεν μου ‘μεινε πια ανθός να σου χαρίσω

Τι κι αν με βρήκε ξύπνιο η αυγή

να κλέβω χρώματα και  μυρωδιές

την μορφή σου για να ζωγραφίσω,

τι κι αν δεν πρόκειται ποτέ μου να γελάσω,

μελαγχολώ που άργησα να σ’ αναζητήσω

Το χέρι σου όταν πρωτάγγιξα, ήξερα πως το είχα από παλιά φιλημένο,

γνώριμη κι η γλύκα απ’ τα ολόγιομα  σου χείλια,

οικείος  στο κορμί μου ο σπασμός

καθώς φιλούσα τον αστράγαλο σου όλη τη νύχτα,

και δεν χόρταινα, μου έλειψες πολύ, σ’ αποζητούσα

Εσύ ‘σαι που σε γνώριζα πριν καν σε συναντήσω,

εσύ είσαι που σε μια στιγμή,

μου έδωσες ολάκερη ζωή, μου χάρισες ότι ποθούσα. 

Νοσταλγία

Θλιμμένα  κυλάει απόψε ο αέρας

και γεμίζει νοσταλγία η δική μου η ψυχή,

χωρίς ανάσα θα βουτήξω

στης λίμνης τα παγωμένα τα νερά

για ν’ αγκαλιάσω τ’ όμορφο φεγγάρι

που μου φωνάζει – έλα- και μου χαμογελά.

Απόγνωση

Τόσοι δρόμοι ανοιχτοί,

τόσοι φωτισμένοι λεωφόροι,

κι όμως σβήνω σαν σκιά

σε σκοτεινά κι άγνωστα μονοπάτια

Τόσοι άνθρωποι,

τόσες φωνές,

κι όμως απάντηση παίρνω

απ’ τη σιωπή του φεγγαριού.

Ερινύα

Μια γκρίζα σκιά με κρατά  απ’ το χέρι,

έχει μεγάλα μάτια, στάζουνε θλίψη.

Πόσο όμορφο βλέμμα έχουν οι νεκροί!

Ζευγαρώνουμε κάτω απ’ τη σκιά του κυπαρισσιού

και σβήνουμε σαν φίδια μέσα σε μαύρες τρύπες.

Πόσο φωτεινό είναι το σκοτάδι!

Ματαιώσεις

Αφαιρώ κάθε έννοια και νόημα από τις λέξεις,

φτιάχνω εικόνες με ήχους

και με χρώματα αισθήσεις,

σκοτώνω τ’ όμικρον κι αλλάζω το γιώτα σε ήτα

κι όλοι οι λίθοι μετατρέπονται σε λήθη

Τα τείχη μου εξαφανίζονται,

εκτείνομαι στ’ άπειρο του ιδανικού

και βουλιάζω οδυνηρά μέσα στις ματαιώσεις μου,

τίποτα όμως δεν έχει ξεχαστεί

κι αυτή η σιωπή π’ απλώνεται ηδονικά

δεν με ξεγελά, δεν υπήρξε ποτέ της αθώα,

πριν από λίγο μ’ είχε σκοτώσει.