Εσύ

Τι κι αν η νύχτα διάβηκε, εγώ έμεινα εκεί,

 κι εκεί πάντα θα μείνω να θλίβομαι

που ‘μαι  κλαδί ξερό, και δεν μου ‘μειναν πια φύλλα,

δεν μου ‘μεινε πια ανθός να σου χαρίσω

Τι κι αν με βρήκε ξύπνιο η αυγή

να κλέβω χρώματα και  μυρωδιές

την μορφή σου για να ζωγραφίσω,

τι κι αν δεν πρόκειται ποτέ μου να γελάσω,

μελαγχολώ που άργησα να σ’ αναζητήσω

Το χέρι σου όταν πρωτάγγιξα, ήξερα πως το είχα από παλιά φιλημένο,

γνώριμη κι η γλύκα απ’ τα ολόγιομα  σου χείλια,

οικείος  στο κορμί μου ο σπασμός

καθώς φιλούσα τον αστράγαλο σου όλη τη νύχτα,

και δεν χόρταινα, μου έλειψες πολύ, σ’ αποζητούσα

Εσύ ‘σαι που σε γνώριζα πριν καν σε συναντήσω,

εσύ είσαι που σε μια στιγμή,

μου έδωσες ολάκερη ζωή, μου χάρισες ότι ποθούσα.