Ο πόνος

Μην με κοιτάς που ποτέ μου δεν κλαίω,

είναι γιατί οι μεγάλοι πόνοι, είναι βουβοί,

κι είναι που μοιάζουμε πολύ  η θλίψη κι εγώ,

 αν όμως είχες κι εσύ κάποτε  πονέσει πολύ,

τότε θα μπορούσες μέσα μου να δεις

ένα φουρτουνιασμένο ωκεανό γεμάτο δάκρια

Μην με κοιτάς απορημένη σαν κλείνω τις πληγές, με λόγια,

είναι που χωράνε ακριβώς  στις χαρακιές μου,

κι αν πικρό χαμόγελο στα χείλη μου φυτρώνει

καθώς μετρώ αυτούς τους λίγους που πιστοί

μείνανε κοντά μου, την ώρα αυτή της  θλίψης,

είναι που ξέρω πως οι καρδιές ραγίζουν μόνο μια φορά

την  επόμενη φορά θα είναι απλά, ακόμα ένας πόνος

Εμείς (2)

Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες

καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,

μονάχοι,

νοιώσαμε να  κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο

και δαγκώσαμε  τα χείλη μας

από αμηχανία,  ίσως κι από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλο,

αν και το θέλαμε κι οι δυο,

όμως δεν ήταν σίγουρα μόνο το πάθος

ήταν αυτή η φοβερή τρυφερότητα που μας πλημμύριζε.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλο

γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε

δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν

ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ

και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,

μα θα ‘μαστε για πάντα αληθινοί ,

θα είμαστε,  εμείς,

κι ας πεθάνουμε μονάχοι.

Ώρα Μηδέν

Τα πάντα νεκρά, τα πάντα άβυσσος,

ασύνορη κακία τώρα πλανάται στον κόσμο.

Κόκκινη βάφεται απ’ το αίμα η βροχή,

η κραυγή της αθωότητας πνίγεται, χάνεται,

το παιδί δεν μπορεί ν’ ακούσει πια τη Μάνα.

Οι καλοί  δίχως ελπίδα καμιά,

ενώ οι κακοί  ηδονίζονται  από την ένταση του πάθους

και τη μυρωδιά της νεκρής σάρκας.

Σκιές ορνέων έχουν σκεπάσει τον ήλιο

έχουν σώμα ανθρώπου  κι άδειο βλέμμα,

σαλεύουν με γρήγορες φτερούγες

και φέρνουν πάλι το σκοτάδι,

κι ας λένε πως πριν δυο χιλιάδες χρόνια

γεννήθηκε το  Αιώνιο Φως.