Εμείς (2)

Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες

καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,

μονάχοι,

νοιώσαμε να  κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο

και δαγκώσαμε  τα χείλη μας

από αμηχανία,  ίσως κι από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλο,

αν και το θέλαμε κι οι δυο,

όμως δεν ήταν σίγουρα μόνο το πάθος

ήταν αυτή η φοβερή τρυφερότητα που μας πλημμύριζε.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλο

γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε

δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν

ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ

και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,

μα θα ‘μαστε για πάντα αληθινοί ,

θα είμαστε,  εμείς,

κι ας πεθάνουμε μονάχοι.