Τι κρίμα

Νύχτα λουσμένη στο φως,

πνιγμένοι  στους σπασμούς του έρωτα

και το δοξάρι μου έγραφε μελωδίες

στο κορμί σου που ήταν σαν βιολί χορδισμένο.

Με κοίταξες κι ένα σου δάκρυ κύλησε,

στάλαξε στο στόμα μου, φαρμάκι πικρό,

ποτέ μου δεν κατάλαβα πως  τόσο καθάρια μάτια

έσταξαν θάνατο αργό,

κι ύστερα τα χείλη σου πως μάτωσαν,

καθώς μου ‘πες

τι κρίμα, δεν θα ‘μαστε ποτέ αληθινά μαζί

αφού ανήκουμε αλλού κι οι δυο

My child,

Perhaps because I wasn’t worthy of being called ‘human’

I was looking at you unconcerned, within my convenience

Maybe because I was afraid of losing my tranquility

My child, for all these, I apologize

I was watching you with cold-blooded ignorance

Running towards nowhere like a fugitive

‘Hope’ being your only coat and shelter

Becoming old before you were even born

Breaking like a wave on an unfriendly beach

My child, for all these, I am asking for your forgiveness

Now, I am staring at your two eyes, which are worn out by saltiness

I am blaming the sea for becoming the cause of your death

I am leaning to kiss you without any shame

Your pale forehead where stars are shining

And instead of telling you fairytales, I, your mother

Gods and Angels are singing lullabies to you

My child, for all these, I am asking for your forgiveness

Είναι οι καιροί όπου τα παιδιά γίνονται μεγάλοι

από τη μια στιγμή στην άλλη,

τ’ αγόρια ξυρίζονται πριν ακόμα βγάλουν γένια

και τα κορίτσια  μαυροντυμένα

νανουρίζουν τα μικρά αδέλφια τους

κι είναι ολόιδιες σαν πολυχρονισμένες μάνες

Αμίλητα στην άκρη του βράχου

κοιτάζουν τα καράβια

να φεύγουν σφυρίζοντας χωρίς αυτά,

και τ’ αποχαιρετάνε ξέροντας

πως δεν θα ‘ρθουν πίσω ξανά

Υγραίνονται τα μάτια  τους

κι αγκαλιασμένα ατενίζουν  την απεραντοσύνη

της θάλασσας, κι ορκίζονται ψιθυριστά,

« κι ας μας κρατάνε φυλακισμένους πελώρια τείχη,

εμείς θα τα γκρεμίσουμε

με το δυνατό σφίξιμο των παλαμών μας

και με το τραγούδι μας, αδελφέ,

αντάμα θα παλέψουμε τ’ άδικο,

μάρτυρας μας να ‘ναι οι στίχοι

που γράφουνε τα κύματα κι είναι αληθινοί »