Τι κρίμα

Νύχτα λουσμένη στο φως,

πνιγμένοι  στους σπασμούς του έρωτα

και το δοξάρι μου έγραφε μελωδίες

στο κορμί σου που ήταν σαν βιολί χορδισμένο.

Με κοίταξες κι ένα σου δάκρυ κύλησε,

στάλαξε στο στόμα μου, φαρμάκι πικρό,

ποτέ μου δεν κατάλαβα πως  τόσο καθάρια μάτια

έσταξαν θάνατο αργό,

κι ύστερα τα χείλη σου πως μάτωσαν,

καθώς μου ‘πες

τι κρίμα, δεν θα ‘μαστε ποτέ αληθινά μαζί

αφού ανήκουμε αλλού κι οι δυο