Αν γράψω απόψε

Η  νύχτα με προσπερνά γρήγορα κι αδιάφορα,

σταμάτησα να μετρώ πια τις ώρες που όλο και λιγοστεύουν

Μαζί τους χάνονται κι οι λέξεις, και μένουν άδειες οι κόλλες

κι ας νοιώθω τις ιδέες να μου γαργαλάνε το μυαλό.

Μεσάνυχτα, κι οι φωνές μέσα μου δεν λένε να σωπάσουν,

μα εγώ αντιστέκομαι, δεν υπηρετώ τα λόγια,

κι αν υποκύψω και γράψω κάποιες λέξεις

απόψε θα είναι θλιμμένες, θα είναι μελαγχολικές ,

αβάστακτα νοσταλγικές και θα μιλάν για πόνο

Δεν θα είναι ποίημα, ούτε καν στίχος,

θα σβήνουν και θα χάνονται,

δεν θα μένουν στο χαρτί, γιατί θα είναι,

γραμμένες με δάκρυ καυτό,  και  αίμα

Απόψε η απουσία σου είναι ρούχο μαύρο

που της ψυχής μου έχει γίνει στρώμα.

Νοσταλγία

μπαίνω στην κάμαρα μου, στο πατρικό μου σπίτι,

ακουμπώ  στο τοίχο, κλείνω τα μάτια

και μετρώ τα βήματα μου, μέχρι τον απέναντι,

πιο λίγα είναι, πως πέρασε έτσι ο καιρός;

μεγάλωσα κι έγινε μια σταλιά ο κόσμος μου

στέκομαι απέναντι σε μια φωτογραφία,

μια σπιθαμή αγόρι, ξυπόλυτο, κοντό παντελόνι

και μια φανέλα άσπρη με τιράντες,

με κοιτάζει με απορία, δεν μ΄ αναγνωρίζει

με το σκούρο κοστούμι μου και τη ριγέ γραβάτα

χαϊδεύω  τα σκονισμένα έπιπλα,

αφρόντιστα, έρημα, αμίλητα

έχουν πια μείνει,

σκύβω το κεφάλι και φεύγω, ξανά,

ακροπατώ μήπως και ξυπνήσω

τα κοιμισμένα γέλια και τους

σβησμένους ήχους

Το ‘Σημάδι του Ταύρου’ είναι ένα παράτολμο και ασυνήθιστα πρωτότυπο λογοτεχνικό εγχείρημα. ‘Όχι μόνο επειδή στο βιβλίο τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παρόντος και παρελθόντος, εχθρών και φίλων, οικείων και ξένων είναι ρευστά, αλλά και επειδή στη διάρθρωση της αφήγησης του διαφορετικές θρησκείες, παρελθόν και παρόν, ο εαυτός και ο άλλος συνυφαίνονται, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοκαθρεφτίζονται με απαράμιλλα γοητευτικό τρόπο.

H αγωνιώδης και βασανιστική αναζήτηση του σημαδιού του ταύρου με γρίφους και κρυπτικούς κώδικες αποτελεί αφορμή μυθοπλαστικής άσκησης από το Γιάννο Λαμπή αλλά και προνομιακό πεδίο προβολής των πολλών, σύνθετων και αντιφατικών όψεων του ιστορικού και ανθρωπίνου δράματος των ηρώων. Στη λεπτή προβληματική των σχέσεων πίστης- θρησκείας- εκκλησίας ο συγγραφέας προβάλλει ερωτήματα, σκιαγραφεί αντιφάσεις, χωρίς να δίνει οριστικές απαντήσεις. Χωρίς, κυρίως, να αγιοποιεί ή να δαιμονοποιεί. Αυτό δεν είναι άλλωστε η ουσία της λογοτεχνίας;

Ο Λαμπής από τις πρώτες σελίδες τείνει το χέρι του στον αναγνώστη. Αποκτά την εμπιστοσύνη του αλλά και την προθυμία του να αφεθεί στο ρυθμό και την ένταση της γραφής. Με φαντασία και μυθοπλαστική ευχέρεια ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την αφήγηση του παίζοντας διαρκώς με αντιθέσεις ανάμεσα στο απρόοπτο και το προβλέψιμο ανάμεσα στο απόλυτο του πάθους και του πόθου και την πεζότητα της καθημερινότητας των ηρώων του.

Στον ασθματικό ρυθμό της αφήγησης οι ήρωες μοιάζουν περισσότερο με ιδεότυπους παρά με χαρακτήρες. Φορείς αντίθετων, υποτίθεται, θρησκειών, συνάπτουν μεταξύ τους αδυσώπητες σχέσεις συνενοχής, ενώ αλληλοσπαράζονται παράλληλα για την αναγνώριση της αθωότητας τους και το κυνήγι της εξουσίας. Είναι πολλοί οι ήρωες που χαρακτηρίζονται από αυτή τη δεσπόζουσα αντίφαση. Κηρύσσουν το λόγο του δικού τους θεού, αισθάνονται διασφαλισμένοι απέναντι στην αμαρτία, υποθάλπουν με μαεστρία ένα σωρό συνωμοσίες και νίπτουν εν τέλει τα χείρας τους. Με άλλα λόγια είναι ήρωες που μέσα στη σκοτεινή γοητεία τους χαρακτηρίζουν την εποχή μας, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της.

Άριστος Τσιάρτας ( Προιστάμενος της αρχής κατά των διακρίσεων)