Ξέμεινε η νύχτα από νεκρούς και κήπους
κι εγώ βυθισμένος σ’ ένα φθινόπωρο δίχως προσδοκίες
με το κρύο χειμώνα της μοναξιάς στα μάτια
να κυλώ αφημένος στην αγκαλιά του Αχέροντα
φορώντας τη θλίψη κατάσαρκα
ηδονικά δοσμένος στης μοναξιάς το πηχτό κάλεσμα.
Ευωδιάζει το μαραμένο τριαντάφυλλο που έχω ριγμένο στο στήθος μου
και το φεγγάρι σαν χρυσή ελιά στο γκρίζο μάγουλο τ’ ουρανού
λάμπει καθώς χορταίνει με σάρκινη τροφή.