Αναμνήσεις

 

Σαν ίσκιος τριγυρίζω σ’ ένα εγκατελειμένο χώρο στάθμευσης,

μπερδεμένος στην αποστήθιση παλιών αναμνήσεων,

τώρα πια έχουν ξεθωριάσει σαν σκισμένες αφίσες,

κι όσο πιο παλιές, τόσο πιο βαθιά τ’ αποτυπώματα στο τοίχο,

ανατριχιάζω όταν ακούω να τρίζει βγαίνοντας η βελόνα που τις κρατά,

σαν να μου φωνάζει, μην με πετάς, ακόμα μια ελπίδα μου χρωστάς,

και θα ‘ρχομαι, να με καρτεράς τα βράδια που ξαπλώνεις.