Στιγμές

Δεν ήταν ο άνεμος, ούτε κι η βροχή

παρά κάτι σπασμένοι φθόγγοι και λέξεις ιδρωμένες

που ξέφευγαν απ’ το λαρύγγι του

καθώς έσκυβε μ’ ευλάβεια και φιλούσε τον αστράγαλο της

Με τα χείλη ανέβηκε πιο πάνω και την στιγμή

που οι ρόγες της άγγιξαν  το στόμα του,

γρύλλισε σαν αγρίμι και με δύναμη και άξεστο τρόπο

χούφτωσε δυνατά τους μηρούς της και την έκανε όρθια δική του,

κι αυτή του έλεγε πρόστυχα λόγια, και με τα νύχια,

τον κρατούσε αιχμάλωτο μέσα στο κορμί της.

Πόθος

Νύχτωσε, κι ο πόθος ουρλιάζει,

αγρίμι μοιάζει που ξαγρυπνά,

με  χείλη φλογισμένα ταξιδεύει στο κορμί σου,

ψάχνοντας τον πολύτιμο, κρυμμένο σου ανθό,

γίνεται τότε φιλί υγρό  και τον γλυκοποτίζει,

τα σέπαλα του ανοίγουνε, δροσιά στα πέταλα του

και βίαια γέρνει  ο στήμονας στον ύπερο

κερνώντας τη δίψα του  με άγριο οργασμό

Ιθάκη

Γέμισαν οι δρόμοι ανθρώπους σκυφτούς και σκυθρωπούς

Χωρίς ίχνος χαμόγελο στα χείλη και με βήματα βαριά

Έχουν πεισθεί πως όλα είναι ένα ψέμα

Και καμιά Ιθάκη πλέον δεν τους καρτερά

Άνθρωπε ξύπνα, κοίτα μπροστά σου και προχώρα

Άνοιξε τ’ αυτιά σου στις σειρήνες, πέρνα χωρίς φόβο

Από την Χάρυβδη και τη Σκύλλα,

Ξέχνα το πλάνο φιλί της Κίρκης και την Καλυψώ

Μπορεί ν’ αργήσεις, ίσως στο σπίτι σου γέρος πια γυρίσεις

Όμως σαν φτάσεις και της Πηνελόπης  το κορμί γευτείς

Τότε θα δεις πως άξιζε όλη αυτή η διαδρομή

Και νέος πάλιν θα γενείς, παιδιά θ’ αποκτήσεις

Και μια νέα αυγή για σένα θα ροδίσει

Τώρα είναι αργά

 

Σου είχα χαρίσει έναν ήλιο δικό σου

που καιγότανε μόνο για σένα,

μα δεν σου αρκούσε, κι απερίσκεπτα

τον κλείδωσες σ ένα υπόγειο

κρύο κι υγραμένο για να τον έχεις,

όπως έλεγες και γελούσες,

μετά, τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Τώρα που οι μέρες έγιναν βροχερές

κι έξω φυσάει λεπίδια ο αέρας

και την πόρτα δεν σου κτυπάει κανείς

θυμήθηκες τον ήλιο που ήτανε ολόδικος σου,

πήρες το σκουριασμένο πια κλειδί να τ’ ανοίξεις

μα βρήκες μόνο νεκρές αναμνήσεις

κι αποκαΐδια από μι’ αγάπη που κάποτε

έλαμπε σαν ήλος για να ζεσταθείς.

Εσύ

 

Απόψε σε σκέφτομαι πολύ, σιωπή,

ακούγεται μονάχα τ’ όνομα σου

και δεν είναι κανείς, ούτε κι εγώ,

παρά μόνο είναι η φωνή της ψυχής μου που σε καλεί

Απόψε απεγνωσμένα στους δρόμους τριγυρνώ

σαν ναυαγός στη σχεδία κι αργά με καταπίνουν τα σκοτάδια,

κοιτώ τα πρόσωπα των περαστικών κι είναι όλα εσύ

εσύ το ταξίδι, εσύ ο δρόμος, ο ουρανός,

εσύ η διαδρομή, εσύ κι ο προορισμός,

Απόψε σε θέλω πολύ, και σ’ ένα παιγνίδι μέσα

από απανωτούς σπασμούς και σιωπές

ανάβω φωτιές στο κορμί μου να ραγίσω το πηχτό έρεβος

την μορφή σου απόψε που έχω τόση ανάγκη να δω,

κι έχει ένα φεγγάρι χλωμό, μαχαιρωμένο που αιμορραγεί,

μια σταγόνα του είσαι εσύ που θέλω μέσα της να πνιγώ.

Απόπειρα γραφής

 

Όλες οι λέξεις απόψε έχουν την ίδια γνωστή φωνή,

χιλιογραμμένες, ανούσιες, χωρίς χρώμα και μυρωδιές,

βαριεστημένα τραβάω ευθείες τεμνόμενες γραμμές,

κι έτσι ξαφνικά, δίχως να το σκεφτώ

χωρίς οίκτο πετώ το παλιό μου τετράδιο που περιέχει

ορθογραφημένες σκέψεις και σημειώσεις, και φωνάζω,

καιρός να γράψω αλλιώς

 

Μαυρομολυβιάζω με πάθος λευκές σελίδες,

με μια αλφαβήτα αλλιώτικη, γεμάτη καμπύλες,

δεν περιέχει σύμφωνα και φωνήεντα

παρά μόνο  μήτρες και φαλλούς

τις παρακολουθώ να συνουσιάζονται

και να σχηματίζουν λέξεις νεογέννητες

που γεννοβολούν όνειρα και ελπίδες ζωής.