Εσύ

Τι κι αν η νύχτα διάβηκε, εγώ έμεινα εκεί,

 κι εκεί πάντα θα μείνω να θλίβομαι

που ‘μαι  κλαδί ξερό, και δεν μου ‘μειναν πια φύλλα,

δεν μου ‘μεινε πια ανθός να σου χαρίσω

Τι κι αν με βρήκε ξύπνιο η αυγή

να κλέβω χρώματα και  μυρωδιές

την μορφή σου για να ζωγραφίσω,

τι κι αν δεν πρόκειται ποτέ μου να γελάσω,

μελαγχολώ που άργησα να σ’ αναζητήσω

Το χέρι σου όταν πρωτάγγιξα, ήξερα πως το είχα από παλιά φιλημένο,

γνώριμη κι η γλύκα απ’ τα ολόγιομα  σου χείλια,

οικείος  στο κορμί μου ο σπασμός

καθώς φιλούσα τον αστράγαλο σου όλη τη νύχτα,

και δεν χόρταινα, μου έλειψες πολύ, σ’ αποζητούσα

Εσύ ‘σαι που σε γνώριζα πριν καν σε συναντήσω,

εσύ είσαι που σε μια στιγμή,

μου έδωσες ολάκερη ζωή, μου χάρισες ότι ποθούσα. 

Νοσταλγία

Θλιμμένα  κυλάει απόψε ο αέρας

και γεμίζει νοσταλγία η δική μου η ψυχή,

χωρίς ανάσα θα βουτήξω

στης λίμνης τα παγωμένα τα νερά

για ν’ αγκαλιάσω τ’ όμορφο φεγγάρι

που μου φωνάζει – έλα- και μου χαμογελά.

Απόγνωση

Τόσοι δρόμοι ανοιχτοί,

τόσοι φωτισμένοι λεωφόροι,

κι όμως σβήνω σαν σκιά

σε σκοτεινά κι άγνωστα μονοπάτια

Τόσοι άνθρωποι,

τόσες φωνές,

κι όμως απάντηση παίρνω

απ’ τη σιωπή του φεγγαριού.

Ερινύα

Μια γκρίζα σκιά με κρατά  απ’ το χέρι,

έχει μεγάλα μάτια, στάζουνε θλίψη.

Πόσο όμορφο βλέμμα έχουν οι νεκροί!

Ζευγαρώνουμε κάτω απ’ τη σκιά του κυπαρισσιού

και σβήνουμε σαν φίδια μέσα σε μαύρες τρύπες.

Πόσο φωτεινό είναι το σκοτάδι!

Ματαιώσεις

Αφαιρώ κάθε έννοια και νόημα από τις λέξεις,

φτιάχνω εικόνες με ήχους

και με χρώματα αισθήσεις,

σκοτώνω τ’ όμικρον κι αλλάζω το γιώτα σε ήτα

κι όλοι οι λίθοι μετατρέπονται σε λήθη

Τα τείχη μου εξαφανίζονται,

εκτείνομαι στ’ άπειρο του ιδανικού

και βουλιάζω οδυνηρά μέσα στις ματαιώσεις μου,

τίποτα όμως δεν έχει ξεχαστεί

κι αυτή η σιωπή π’ απλώνεται ηδονικά

δεν με ξεγελά, δεν υπήρξε ποτέ της αθώα,

πριν από λίγο μ’ είχε σκοτώσει.

Αναπνέω όπως κι εσύ
Αναπνέω μαζί σου
Ακόμα κι αν δεν σ’ ακουμπώ
Ακόμα κι αν είμαι μακριά σου 
Αναπνέω πλέον στον ίδιο ρυθμό μαζί σου
Αναπνέω μέσα από ‘σένα
Αναπνέω όπως κι εσύ.

Αν γράψω απόψε

Η  νύχτα με προσπερνά γρήγορα κι αδιάφορα,

σταμάτησα να μετρώ πια τις ώρες που όλο και λιγοστεύουν,

Μαζί τους χάνονται κι οι λέξεις, και μένουν άδειες οι κόλλες

κι ας νοιώθω τις ιδέες να μου γαργαλάνε το μυαλό.

Μεσάνυχτα, κι οι φωνές μέσα μου δεν λένε να σωπάσουν,

μα εγώ αντιστέκομαι, δεν υπηρετώ τα λόγια,

κι αν υποκύψω και γράψω κάποιες λέξεις

απόψε θα είναι θλιμμένες, θα είναι μελαγχολικές ,

αιρετικές κι αναρχικές, θα είναι φωτιά, νερό και λάβα,

Δεν θα είναι ποίημα, ούτε καν στίχος,

θα σβήνουν και θα χάνονται,

δεν θα μπορούν να μείνουν στο χαρτί, γιατί θα είναι,

παιδιά της θάλασσας, παιδιά τ’ ανέμου,  και θα μένουν ζωντανά

μονάχα όταν ελεύθερα  πετούν και ταξιδεύουν.