Όμως εσύ...

 

Μπορεί εφέτος οι πασχαλιές να θάφτηκαν κάτω απ’ τα χιόνια

όμως εσύ , να τις περιμένεις, γιατί σίγουρα θα ‘ρθουν,

πεισμωμένες να εκδικηθούν για όλους τους συλημένους τάφους

και για τις πληγές στα γυμνά πόδια των προδομένων εραστών

 

Τι κι αν είναι παντού σκορπισμένα δάκρια και πληγές,

κι ας στο καλάθι που μας φέραν δώρα, φωλιά έχουν κάνει οι οχιές;

είναι γιατί σακάτης είν’  ο χρόνος και γέννησε αρρωστημένους γιους

 

Σου ΄παν, ότι αν φιληθούμε, θα πεθάνουμε μαζί,

όμως εσύ, να με φιλήσεις,  κι ας είναι γλυκόπικρη η γεύση

από πικραμύγδαλου ανθούς, φίλα με, κι από τα στήθια μας,

θα βγουν οι ρίζες για να βλαστήσουν στη καμένη γη

 

Τι κι αν το τραγούδι του αέρα έγινε κλάμα αγέννητου μωρού;

είναι γιατί αρνούνται τα έμβρυα να μπουν στης μάνας τους τη μήτρα

αφού της κόψανε τον ένα της μαστό

                                                                    

Τι κι αν σου ‘παν ότι το φως κρύβεται στα υπόγεια των ουρανών;

είναι γιατί φοβούνται να δουν στα μάτια σου τον ήλιο

και προτιμούν να κρύβονται στο γκρίζο των σκιών

 

Όμως εσύ, πως μπορείς να μην ακούς το τριγμό

απ’ τα σαθρά θεμέλια τους, ηθελημένα είσαι κουφός;

άκου κάθε χαραγή στο χιόνι , τύμπανα είναι της αγάπης,

της ελπίδας, και διαλαλούν της νίκης τον σίγουρο ερχομό