Ο δικός μου ο τοίχος.

 

Λούφαξε ο άνεμος στα φύλλα των δέντρων

και το κρύο κούρνιασε στων τοίχων τις ρωγμές,

πηχτά δάκρυα η σκουριά των σιδεριών

κυλά και βάφει κόκκινο βαθύ το σάπιο σουβά

 

τρίζει η πόρτα καθώς ανοίγει διστακτικά,

το φεγγάρι όμως απόψε πάλι δε βγήκε,

ανιχνεύω τη σκιά μου αγκιστρωμένη στ’ αγκάθια

της τριανταφυλλιάς, κι αποτραβιέμαι

στο κελί μου που είναι ζεστό, κλείνοντας απ’ έξω

μια ζωή που είναι ματωμένο κάθε τι το πραγματικό

 

κουρνιάζω ήσυχος στη γωνιά μου,

αγκαλιάζω το σκοτάδι σαν φίλο κι αδελφό,

το κρύο πρόσωπο του χαραγμένο απ’ το χέρι ενός αστεριού,

κοιτάζω απ’ το σπασμένο φεγγίτη, μα πως δεν το κατάλαβα τόσο καιρό;

είναι ο δικός μου ο τοίχος που εμποδίζει το φως!