Τι να σου γράψω;

 

Η νύχτα με πρόλαβε πάλι μονάχο στην άδεια κάμαρα μου

να με κερνά ο ηνίοχος των ανεκπλήρωτων πόθων μαύρο νερό

 

Καθώς η αγάπη  σαν φίδι μουγκό έρπει μέσα στις σάρκες μου

ανασαίνω λέξεις ζωντανές κι αρχίζω ν’ απαγγέλλω τα λόγια μου

για σένα που έμειναν άγραφα για τόσο καιρό

 

Αγάπη μου! Στάσου λίγο κι άκου, ακούς τις σταγόνες;

είναι που από τότε βρέχει, συχνά στη καρδιά μου

γιατί δεν ξέρω τι να σου γράψω και τι να σου πω

 

Θα ήθελα να ψηλώσω τα χέρια τον ήλιο ν’ αδράξω

να τον κρατήσω ψηλά για σένα μην φύγει ποτέ

 

Ναι, αγάπη μου, θά θελα να ‘σουν κοχύλι

κι εγώ η σάρκα του, μέσα σου να κατοικώ

Φλέβα εσύ κι εγώ το αίμα να κυλώ

Γη διψασμένη εσύ κι εγώ νερό να τρέχω

μέσα στα σπλάχνα σου να τα γλυκοφιλώ

Σταγόνα να ‘μουν του ιδρώτα σου, να ξαποσταίνω στο λακκάκι

εκεί στον άσπρο σου λαιμό

Βυθός της θάλασσας εσύ κι εγώ να απλώσω την ψυχή μου

σαν φύκια πάνω σου να φυτρωθώ

Δέντρο εσύ και εγώ αέρας μέσα στα κλώνια σου

να χάνομαι και να σου τραγουδώ

 

Ναι, αγάπη μου, θα θελα να ήσουν μήτρα εσύ

κι εγώ έμβρυο μέσα σου να ζω

 

Τώρα με πρόλαβε ξάγρυπνο πάλι το πρωινό

δεν μου φτάσε ο χρόνος να γράψω

όλα όσα θα θελα απόψε να σου πω

 

Αγάπα με, όπου κι αν είσαι, θα το νοιώσω

Φίλα με, μέχρι να γίνουμε ένα εμείς οι δυο.