Γιατί η ποίηση μου είναι λυπητερή;

Πήρες στα χέρια σου το παλιό και ξεσκισμένο τετράδιο

με τα δήθεν ποιήματα μου, κι άρχισες να διαβάζεiς

 

Ύστερα με κοίταξες στα μάτια και με ρώτησες

γιατί η ποίηση σου είναι λυπητερή;

απέφυγα να σ’ απαντήσω, άλλωστε

δεν ήξερα και πως να στο εξηγήσω

 

Την άλλη μέρα μπήκες στο σπίτι, πεινούσες είπες,

πήρες μια φέτα ψωμί και μασουλώντας μουρμούριζες

-          πόσο νόστιμο είναι, αλλά και πόσο γλυκό!

 

Χαμογέλασα τότε εγώ, και σου ‘πα,

είναι γιατί όμορφα δένει το σιτάρι με το νερό,

μα πάνω απ’ όλα είναι τ’ αλάτι που το κάνει τόσο γλυκό

 

Πάλι όμως δεν κατάλαβες τι ήθελα να πω,

πως να σου εξηγήσω τώρα εγώ πως κι η ζωή είναι γλυκιά,

γιατί μέσα της υπάρχει κι η λύπη που δένει αρμονικά με την χαρά.