Παγκόσμια Μάνα

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις,

κι ήταν σαν να  έτρεχες μπροστά τον θάνατο να προλάβεις,

και να τον κάνεις δικό σου, μετά σε είδα να κρεμάς τη μαντίλα σου

στα δόντια του χάροντα κι είχες τα στήθια ανοικτά

σαν να σημάδευες την εξουσία της παραφροσύνης

με τη κάνη του πόνου σου για να θάψεις το νεκρό γιο σου

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις,

γονατισμένη ήσουνα μπροστά σε ένα τσακισμένο σώμα ριγμένο

πάνω σ ένα κρεβάτι χώμα, και καθώς οι ματωμένες άκρες των μαλλιών του ακουμπούσαν στα κομμάτια μιας οβίδας

κόλασης φωτιές έζωναν το κορμί σου και εσύ μάταια έψαχνες ένα όνομα

να φωνάξεις, ξέχασες στη θλίψη σου πως οι Θεοί τα κρατούν μυστικά

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις,

μα ήσουν αλλιώς, τα μάτια σου ολοένα  βάθαιναν και

το μέτωπο σου ήταν μια τεράστια αυλακιά

και  τα χέρια σου γίνονταν όλο και πιο δισταχτικά, όμοια

με φύλλα ξερά, κι ανίκανα έπεφταν σε ματωμένα σεντόνια

καθώς η λύπη οδηγούσε την αφή σου σε  παλάμες πετρωμένες σε σχήμα γροθιάς

γιατί ήξερες πλέον ότι αγαπάς για πάντα έχει πεθάνει και

πως δεν μπορείς ν’ αναστήσεις τον ήλιο αφού νεκρώσει

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις

κατάλαβα πως μετρούσες όχι με πόσες γέννες, αλλά

με πόσους θανάτους θα έπρεπε να ζήσεις, και σε είδα

να οπλίζεσαι με χαμόγελο για να φοβίσεις το θάνατο,

κι άφηνες ελεύθερα το δάκρυ στη γης για να ποτίσει

κι ας το ένοιωθα πως ήξερες ότι δεν είναι λουλούδια, αλλά

είναι που άνθισαν οι νεκροί γιοι που έθαψες και φυτρώσαν 

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις,

την ώρα που σφαγιάζαν πάλι την αλήθεια

και τη στιγμή που ματώναν οι κατάλευκες σημαίες,

με σφιγμένη τη γροθιά και μ’ ένα κοπάδι ήχων της λύπης που περίσσευε

αποχαιρετούσες τα παιδιά σου που σαν λυπημένα κρίνα

πέθαιναν και τη μοιραία τους λάμψη εσύ θρηνούσες

θανάσιμο κρύο στο στόμα τους την ώρα που έσβηναν και

φώναζαν τ’ όνομα σου,  Μάνα

 

Μάνα, απόψε σε είδα στις ειδήσεις,

έψαξα στο βλέμμα σου και είδα τη ψυχή σου,

μαύρη είναι η θάλασσα χωρίς τα κύματα της, μαύρη

και της μάνας η ψυχή δίχως τα παιδιά της