Απόψε,  κρατήστε ενός λεπτού σιγή 

για τους απεγνωσμένους και τους λυπημένους,

του κόσμου τους αδικημένους  και τους προδομένους,

για όλους αυτούς που δεν έχουν έναν ώμο να ακουμπήσουν

κι ένα χέρι δικό τους, να τους κρατήσει τρυφερά

Απόψε,  κρατήστε ενός λεπτού σιγή

για τους πεινασμένους και τους διψασμένους,

για τα παιδιά που με αγωνία στα μάτια ρωτάνε

ποιος ορίζοντας άραγε να κρύβει την αλήθεια του αύριο;

ποιος μεγάλος  να ξέρει, ένα παραμύθι να μου πει;

Πόσο ζηλεύω τα σμάρια των πουλιών

Όταν πετάνε ψηλά στον ουρανό

Και στις φωλιές τους πίσω πάνε.

Με δίκασες, με καταδίκασες  χωρίς να φταίω

και σαν απόκληρος  τώρα  πλανιέμαι,

Κοιτάζω σ’ Ανατολή και Δύση

Γυρίζω τα μάτια μου σε Νότο και Βορρά.

Κι αναρωτιέμαι, μα πότε θα γυρίσω εγώ;

Και μέρα νύχτα η μοναξιά με βασανίζει!

Ο γεροπλάτανος, χιλιοχρονισμένος πια,

 καμπούριασε κι έγειρε στον χωμάτινο δρόμο,

χωρίς ένα ανθό,  μόνο σκόνη στα σταχτιά του φύλλα

κι από κάτω στη ρίζα, χορτάρι,

αν και πολλοί αποζήτησαν τη σκιά του

ελάχιστοι τον πρόσεξαν τόσο καιρό,

 όμως αυτός όλους τους είδε,

τους θυμάται  να τρέχουν να προφτάσουν

και να φεύγουν ένας ένας.

Άγριος είναι και κακοτράχαλος ο δρόμος,

Πυκνό, γεμάτο αγκάθια  χόρτο τον στενεύει,

Μου ‘χουν ξεσκίσει ρούχα, μα και σάρκα,

Ξεραμένα κλαδιά μου φάγανε τα πόδια,

Όμως δεν νοιάζομαι, δεν λοξοδρομώ, προχωρώ

Για την όχθη των ορχιδέων και για μάζεμα λωτών.

Μια ατέλειωτη νύχτα

Απ’ έξω ο κήπος βαθύς , ασάλευτος και γαλήνιος

Κι η κάμαρα άδεια και μικρή,

Με  κουρτίνες , μέρες κατεβασμένες,

Μια και κανένας δεν περνάει πια απ’ εδώ.

Η αιώνια νύχτα συνεπής στην ώρα της πλησιάζει,

Πάλι άγρυπνος απόψε, κρυμμένος ανάμεσα στα φρύδια της,

Στη σκοτεινή ρηχή αυλακιά, θα παραμονεύω ν’ ακούσω

Τους διαλείποντες θορύβους που φευγαλέα

Θα παρουσιάζονται στα αραχνιασμένα παραθύρια

Το ξέρω πάλι σε λίγο θ’ αρχίσει, το σφυροκόπημα των ψιθύρων

Να συντροφεύει το σεληνόφως,

Τα χείλια της σαν υγραίνονται, τα βλέφαρα της σαν κλείνουν,

Μια ακολουθία της άνοιξης , μέσα σε μια χειμωνιάτικη νύχτα,

Ήχοι βαθιά κρυμμένοι που κρατούν συντροφιά

Του κεριού σαν κλαίει,  σε μια ατέλειωτη νύχτα. 

Γυναίκα!

Γυναίκα σκοτεινή και μυστήριο, Γυναίκα γυμνή και φως σαν ήλιος,

Πηγή μιας άνοιξης που δεν γνώρισε κανείς  ακόμα

Τίποτε δεν είναι πιο ζωντανό, τίποτε πιο ωραίο από το λίκνισμα σου

Μεγάλωσα στη σκιά της αναμονής σου

Προσμένοντας  τη γλύκα των χεριών σου

Ψάχνω ένα μεθύσι , πιο δυνατό απ’ το πιοτό

Κι η σκέψη σου σαν παλάμη θλίψης  χρωματίζει  τα όνειρα μου

Χείλη δαρμένα από ανέμους, βρεγμένα απ την αλμύρα της θάλασσας

Και με παλάμες  κυρτές που πήραν το σχήμα του στήθους σου

Διατρέχω τις καρπερές πεδιάδες σου που τρέφονται από αίμα

Και η ανάσα σου!  λυπητερή, τρυφερό τραγούδι της αγάπης

Γυναίκα,  ζωή είσαι, που διώχνει μακριά το θάνατο.