Μια ατέλειωτη
νύχτα
Απ’ έξω ο κήπος
βαθύς , ασάλευτος και γαλήνιος
Κι η κάμαρα άδεια
και μικρή,
Με κουρτίνες , μέρες κατεβασμένες,
Μια και κανένας
δεν περνάει πια απ’ εδώ.
Η αιώνια νύχτα
συνεπής στην ώρα της πλησιάζει,
Πάλι άγρυπνος
απόψε, κρυμμένος ανάμεσα στα φρύδια της,
Στη σκοτεινή ρηχή
αυλακιά, θα παραμονεύω ν’ ακούσω
Τους διαλείποντες
θορύβους που φευγαλέα
Θα παρουσιάζονται
στα αραχνιασμένα παραθύρια
Το ξέρω πάλι σε
λίγο θ’ αρχίσει, το σφυροκόπημα των ψιθύρων
Να συντροφεύει το
σεληνόφως,
Τα χείλια της σαν
υγραίνονται, τα βλέφαρα της σαν κλείνουν,
Μια ακολουθία της
άνοιξης , μέσα σε μια χειμωνιάτικη νύχτα,
Ήχοι βαθιά
κρυμμένοι που κρατούν συντροφιά
Του κεριού σαν κλαίει,
σε μια ατέλειωτη νύχτα.
