Γυναίκα

Τώρα έμαθα, έστω κι αργά ν΄ αγαπώ τη βροχή,

Τη παρακολουθώ π’ αφήνεται στα χέρια τ’ ανέμου

Να παραδέρνει αμέριμνη, και ξενυχτάω όλη τη νύχτα μαζί της,

Την ακούω καθώς λούζει τον βασιλικό και με λεμονανθούς

Την αυλή σου να γεμίζει, και είναι τόσο όμορφο το πρωινό

Καθώς μια αχτίδα, σαν δραπέτης απ’ τα σύννεφα, ροδίζει

Έτσι ομορφαίνει και το βλέμμα μου, σαν σε κοιτώ, Γυναίκα