Παραίνεση

Η ποίηση είναι μια ανοιχτή πληγή

Και τα ποιήματα  αίμα

Οι στίχοι είναι λεπίδες

Γι’ αυτό, πρόσεχε, μην χαθείς μέσα στη ποίηση, θα σε πεθάνει

Μην διαβάζεις μεμιάς ένα ποίημα, θα πνιγείς από το αίμα

Ένα στίχο μονάχα διάβαζε την μέρα

Μια χαρακιά θα σου χαρίσει που, ίσως,

λέω ίσως, επουλωθεί την επόμενη μέρα

Μοναξιά

Πόσο όμορφη φαντάζει η μοναξιά,

Σαν ποτάμι μ’ ολόχρυσα νερά,

Και στις όχθες, κίτρινα κεφαλάκια οι παπαρούνες

Χορεύουν στα τραγούδια π’ αραδιάζει ο αέρας

Χέρια θανάτου μοιάζουν τα γύρω της γυμνά κλαδιά

Και μαύρες πεταλούδες μέσα τους φωλιάζουν,

Θάνατος όμορφος μου λένε σου ταιριάζει

Κάνε κρεβάτι σου του ποταμιού τα ολόχρυσα σεντόνια

Γλυκά τότε,  μια ανάσα πεθυμιάς με αγκαλιάζει

Να βγω ξανά να σεργιανίσω

Στα δυο ,τα μάτια σου τα καστανά

Και νέκταρ ζωής από τα χείλη σου

Να πιω και να μεθύσω.

Ατελείωτες νύχτες μοναξιάς

Άσαρκα χείλη, άχρωμα, και μάγουλα κερένια

Και κάτω απ’ τα διάφανα βλέφαρα, τα μάτια της,

Αυτά τα μάτια της τα ωχρά που με βλέμμα σβησμένο

Με κοιτάζουν θαρρώ, κι εγώ ριγώ, κι ας ξέρω πως δεν με βλέπουν,

Και τα χέρια της, σαν δυο κρίνα σπασμένα

Νεκρά και μαραμένα, κοίτα πως κρέμονται απ΄ το ξύλινο στρώμα,

Νομίζω πως θα απλωθούν κι αγκαλιά θα μ’ αρπάξουν

Κι αίμα, απ’ τα βουλιαγμένα στήθη της

Οι σάπιες ρώγες της, σταλιά – σταλιά θα με κεράσουν,

Αχ, αυτές οι ατέλειωτες νύχτες πως με τρομάζουν,

Μαύρο γαμπριάτικο πουκάμισο για μένα κεντούν, και

Την μοναξιά ντυμένη νυφούλα, στην αγκαλιά μου βάζουν.

Όμορφη που είναι η νύχτα, ποθητή, κι απαλή σαν χάδι,

τρυφερή σαν χείλη γυναίκας, και γλυκιά σαν ύπνος ,

να έρθει ήσυχα κι αργά, καρτερικά προσμένω

πρώτα πα’ στου κυπαρισσιού τις φυλλωσιές  αθόρυβα να κουρνιάσει,

κι ύστερα απαλά να απλωθεί , χωρίς να την  ενοιώσω

να μ΄ αγκαλιάσει σαν αγαπητικιά, ζεστή ανάσα της μανούλας,

και όταν απ’ το βυζί της  θα πίνω των αθανάτων  μέλι

μ’ ανεμοτράγουδα να με αποκοιμίσει,

όμορφα να σβήσουν οι ήχοι της ημέρας,

και της αιώνιας νυχτιάς η σιγαλιά

για πάντα ν’ ακουστεί, πέρα ως πέρα.

Ο Χωρισμός

Όμορφους, θλιμμένους φθινοπωριάτικους ήχους

μου κουβάλησαν ο αέρας κι η βροχή,

μου  χτύπησαν  τη πόρτα και τα τζάμια

καθώς  έκλινα στο προσκέφαλο,

σηκώθηκα και περίμενα ν’ αρχίσουν

οι ψίθυροι ν’ ανακατεύονται με τον αέρα,

και το κλάμα των κουρτινών, που πάνω τους σπάζει το σεληνόφως,

( Πώς θα πορευτείς στην Άνοιξη με σπασμένα κλώνια και πέταλα νεκρά;)

τρεμουλιάζοντας, έκλαψε το δίπλα μου κερί,

μα γαλήνη πάλι δεν βρήκα, πόσο σκληρός ο χωρισμός.

Ζωές

Γέλια, και γάργαρες φωνές που χάθηκαν,

Βήματα που τέλεψαν πριν  απόσταση καλύψουν,

Χέρια που άπλωσαν και έμειναν μετέωρα πριν ακόμα αγκαλιάσουν,

Σκέψεις που δεν ειπώθηκαν και έμειναν κρυμμένες,

Υποσχέσεις που δόθηκαν και έμειναν μόνο λόγια,

Όνειρα πουν δεν έλαχε να δουν το φως της μέρας

Νερό που δεν πρόλαβαν χείλη να το πιουν

Να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν

Κι έμεινε στάσιμο, χορτάριασε,

Για αυτές μιλώ, για τις ζωές που δεν πρόλαβαν

Αυγή να προσπεράσουν.

Απολεσθέντες ψυχές

 Χλωμό και μελαγχολικό απόψε το φεγγάρι,

σαν μάτι θολό απ’ την αλμύρα  πικρών δακρύων,

π’ αργοκυλάνε  και σβήνουν ημερομηνίες και όνομα,

και τα σταλάζουν περίτεχνα, σε πλάκα από μάρμαρο λευκό

Ακούω τα δέντρα που συζητάνε και κλαίνε απ’ έξω στην αυλή μου,

μοιρολογούν για τα φύλλα  που χάθηκαν,

και τα ρόδια που μαράθηκαν και πίκρανε ο καρπός τους

Πόσο θα ‘ θελα να τους πω,  όμως μια φτυαριά χώμα πνίγει τη φωνή μου,

όλα έγιναν καθώς ήταν πρέπον να γίνουν,

μια μολυβιά ακόμη στο κατάστιχο, απολεσθέντων ψυχών 

Ανοιξιάτικη σταγόνα

Στα πέταλα μιας παπαρούνας, σταγόνα ασημοκοπάει

μέσα της κάθεται πλάσμα αιθέριο και φωτεινό,

που τραγουδά κι όλο γελά και ρόδο στα χέρια της κρατά,

τον γιο  της αγάπης ψάχνει για να βρει

και δώρο  να του κάνει, μοναδικό, να του ταιριάζει,

λουλούδι κόκκινο, βαμμένο με το αίμα απ’ την καρδιά της,

διάφανο, σαν φως που φέγγει στα όνειρά της..