Ατελείωτες νύχτες μοναξιάς

Άσαρκα χείλη, άχρωμα, και μάγουλα κερένια

Και κάτω απ’ τα διάφανα βλέφαρα, τα μάτια της,

Αυτά τα μάτια της τα ωχρά που με βλέμμα σβησμένο

Με κοιτάζουν θαρρώ, κι εγώ ριγώ, κι ας ξέρω πως δεν με βλέπουν,

Και τα χέρια της, σαν δυο κρίνα σπασμένα

Νεκρά και μαραμένα, κοίτα πως κρέμονται απ΄ το ξύλινο στρώμα,

Νομίζω πως θα απλωθούν κι αγκαλιά θα μ’ αρπάξουν

Κι αίμα, απ’ τα βουλιαγμένα στήθη της

Οι σάπιες ρώγες της, σταλιά – σταλιά θα με κεράσουν,

Αχ, αυτές οι ατέλειωτες νύχτες πως με τρομάζουν,

Μαύρο γαμπριάτικο πουκάμισο για μένα κεντούν, και

Την μοναξιά ντυμένη νυφούλα, στην αγκαλιά μου βάζουν.