Μοναξιά

Έσβησε η μέρα κι η νύκτα

με βρήκε μ’ ένα μολύβι στο χέρι

μπροστά από κόλλα κενή

σύντροφος μου, του τσιγάρου ο καπνός,

κι ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα

δίπλα απ’ το φλιτζάνι με κρύο καφέ

ο αέρας κουβαλάει ψιθύρους

που τονίζουν ακόμα πιο πολύ

τη μαύρη, της ζωής μου μοναξιά

σφίγγω στη χούφτα το μολύβι

και πριν τσακίσει, προλαβαίνω

και γράφω  ‘ μου λείπεις’

βγαίνω στο  κήπο και δένω

του φεγγαριού ακτίδα στο λαιμό,

φωνάζω τ’ όνομα σου και βουτάω στην απουσία σου.