Ο Μαρμάρινος κήπος

Απέραντη γαλήνη βασιλεύει στο κήπο του αιώνιου ύπνου,

ήσυχα μιλάνε τα λουλούδια,

ψιθυριστά κι ο αέρας με το κυπαρίσσι,

σιγά μιλάνε κι οι νεκροί που ζούνε κάτω απ’ τις πλάκες

Το ξέρουν πως ότι και να πουν

δεν τους ακούμε, απλά μαζί μας ζούνε

και μας κοιτούν μέσα από παλιές φωτογραφίες

κρεμασμένες στο τοίχο, ξεθωριασμένες απ’ τον καιρό

Έχουν πλέον για πάντα φύγει

κι απόμειναν ημερομηνίες

χαραγμένες σε χορταριασμένο μάρμαρο

κι ανάμνηση που πικραίνει τ’ αγαπημένα χείλη

Θλίβονται όμως καθώς μας βλέπουν

να ξοδεύουμε άσκοπα της Ζωής  το δώρο,

κι έρχονται στον ύπνο μας τις νύχτες και μας  γλυκομιλούν,

ζήστε το σήμερα, ζήστε τις στιγμές,

πριν τα ερέβη του θανάτου μοιραία σας βρουν.