Απολεσθέντες ψυχές

 Χλωμό και μελαγχολικό απόψε το φεγγάρι,

σαν μάτι θολό απ’ την αλμύρα  πικρών δακρύων,

π’ αργοκυλάνε  και σβήνουν ημερομηνίες και όνομα,

και τα σταλάζουν περίτεχνα, σε πλάκα από μάρμαρο λευκό

Ακούω τα δέντρα που συζητάνε και κλαίνε απ’ έξω στην αυλή μου,

μοιρολογούν για τα φύλλα  που χάθηκαν,

και τα ρόδια που μαράθηκαν και πίκρανε ο καρπός τους

Πόσο θα ‘ θελα να τους πω,  όμως μια φτυαριά χώμα πνίγει τη φωνή μου,

όλα έγιναν καθώς ήταν πρέπον να γίνουν,

μια μολυβιά ακόμη στο κατάστιχο, απολεσθέντων ψυχών 

Ανοιξιάτικη σταγόνα

Στα πέταλα μιας παπαρούνας, σταγόνα ασημοκοπάει

μέσα της κάθεται πλάσμα αιθέριο και φωτεινό,

που τραγουδά κι όλο γελά και ρόδο στα χέρια της κρατά,

τον γιο  της αγάπης ψάχνει για να βρει

και δώρο  να του κάνει, μοναδικό, να του ταιριάζει,

λουλούδι κόκκινο, βαμμένο με το αίμα απ’ την καρδιά της,

διάφανο, σαν φως που φέγγει στα όνειρά της..

Μοναξιά (5)

Ήρθε και πάλι απόψε η ώρα, την καρτερούσα,

Που απλώνονται ίσκιοι στη κάμαρα μου,

Με βρήκε καθισμένο στη ψάθινη καρέκλα

Μπροστά απ’ το τραπέζι το παλιό,

Ένα πιάτο κι ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί γλυκό

Και στη μέση ένα κερί ν’ αχνοφέγγει

Η πόρτα πάντα ανοικτή, κανείς όμως δεν μπαίνει

Μόνο σκόρπιοι ψιθύροι απ’ τον κήπο,

Το ξέρω δεν είναι άνθρωποι, κουβέντες είναι

Μεταξύ των λουλουδιών, και γέλιο

Σάπιων, νεκρών ψυχών.

Οι φίλοι μου

Στο παραθύρι μου απόψε, το φεγγάρι έχει σταθεί

Και στάζει μια πρωτόγνωρη γλυκιά μελαγχολία

Δέστε τι όμορφα που δακρύζει το ραγισμένο μου γυαλί!

Κάθε σταγόνα που κυλά, μια ανάμνηση είναι

Στιγμή που για πάντα εχάθει στου χρόνου το λάκκο το βαθύ

Απλώνω τα χέρια στο φως του το χλωμό

Μα είναι κρύο κι η ψυχή μου ανατριχιάζει

Κι ο άνεμος που αγκαλιάζει τ’ αντίκρυ κυπαρίσσι,

Όλο λεξούλες μ’ αραδιάζει, δεν τις νοώ, δεν τις καταλαβαίνω,

Το ξέρω είναι μάταιο να καρτερώ το χρόνο πίσω να γυρίσει

Θα βγω στο δρόμο μου, στη στράτα τη δική μου

Και θα τρυγώ λεμονανθούς, και τους παλιούς,

Καλούς μου φίλους θ’ ανταμώσω,

Θα τους κερνώ γλυκό κρασί και θα ‘ναι

Οι νύχτες μου ζεστές, στα χέρια τους φιλί γλυκό θα δώσω.

Απόψε σ΄ αποθύμησα πολύ, έλα,
Στη γωνιά μας τη μικρή θα ‘μαι, και θα σε περιμένω
Στίχους για σένα εγώ θα γράφω απάνω στο κορμί σου
μόνο εσύ θα τους ακούς, μόνο εσύ θα τους καταλαβαίνεις
Κάθε δικό σου κύτταρο, ένας ολάκερος κόσμος είν’  για μένα
Και τα μάτια σου, αχ! αυτοί οι ατέλειωτοι ωκεανοί σου,
Πόσο ποθώ,  για πάντα, μέσα τους να ναυαγήσω
Έλα απόψε, θα σε περιμένω,
Καντήλι είμαι μικρό και τελευμένο,
Μ' ένα σου χάδι, σπινθηροβολώ
και μένω μέχρι το επόμενο σου, αναμμένο.

Το βράδυ.

Το βράδυ αχ! Και πως το καρτερώ,

να βγω μεταμεσονύχτια στους έρημους κήπους

και να τρυγώ ανθούς που στάζουνε τις κρύες σταγόνες θλίψης,

εκεί όπου μυρίζει σάπιο, και θάνατος υγρός απ’ τα πεσμένα φύλλα,

κι ο άνεμος, νεκρών κουβέντες κουβαλάει,

μάταια με τον χρόνο κανείς  αναμετριέται, λένε,

γιατί η ζωή σταγόνα είναι και κυλάει,

γίνεται κρυστάλλινη λεπίδα και σε προσπερνάει.

Το βράδυ αχ! Και πως το καρτερώ,

σαν φίλος ν’ ανταμώσω με το φεγγάρι, να του μιλώ,

να το θωρώ, στο κυπαρίσσι σαν καθίσει,

πόσο όμορφο είναι, μελαγχολικό, ωχρό

μαυροντυμένο με ένα κλωνί βασιλικό

στο πέτο, μαραμένο.

Το βράδυ αχ! Και πως το καρτερώ

δεν έχω τίποτε άλλο πια να περιμένω

έγινε η καρδιά μου φίλος με το πόνο.

Απόψε θα ‘ρθεις

απόψε που δεν πνέει έξω καμιά ανάσα

σε προσμένω, δεν γίνεται θα ‘ρθεις,

θα ξεπροβάλεις μέσα από τα δάση,

θα φανείς στην άκρη του φιδίσιου δρόμου,

απόψε το ξέρω, θα ‘ρθεις,

αφού σε ποθεί  η ψυχή μου,

και θα μυρίζεις δυόσμο και βροχή,

σου ‘χω στρωμένο το κρεβάτι

απλώνω στο πάτωμα χαλί

και στο τραπέζι σου ‘χω ζεσταμένο

ψωμί και κόκκινο κρασί,

τι κι αν νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ,

εγώ ακόμα σε προσμένω

κι αρχίνησα να σου μιλώ

τόσο πολύ σε αποθύμησα

π’ ακούω τα βήματα σου

και  νοιώθω στα χείλη μου

γλυκόπικρο φιλί.