Ματαιώσεις

Αφαιρώ κάθε έννοια και νόημα από τις λέξεις,

φτιάχνω εικόνες με ήχους

και με χρώματα αισθήσεις,

σκοτώνω τ’ όμικρον κι αλλάζω το γιώτα σε ήτα

κι όλοι οι λίθοι μετατρέπονται σε λήθη

Τα τείχη μου εξαφανίζονται,

εκτείνομαι στ’ άπειρο του ιδανικού

και βουλιάζω οδυνηρά μέσα στις ματαιώσεις μου,

τίποτα όμως δεν έχει ξεχαστεί

κι αυτή η σιωπή π’ απλώνεται ηδονικά

δεν με ξεγελά, δεν υπήρξε ποτέ της αθώα,

πριν από λίγο μ’ είχε σκοτώσει.

Αναπνέω όπως κι εσύ
Αναπνέω μαζί σου
Ακόμα κι αν δεν σ’ ακουμπώ
Ακόμα κι αν είμαι μακριά σου 
Αναπνέω πλέον στον ίδιο ρυθμό μαζί σου
Αναπνέω μέσα από ‘σένα
Αναπνέω όπως κι εσύ.

Αν γράψω απόψε

Η  νύχτα με προσπερνά γρήγορα κι αδιάφορα,

σταμάτησα να μετρώ πια τις ώρες που όλο και λιγοστεύουν,

Μαζί τους χάνονται κι οι λέξεις, και μένουν άδειες οι κόλλες

κι ας νοιώθω τις ιδέες να μου γαργαλάνε το μυαλό.

Μεσάνυχτα, κι οι φωνές μέσα μου δεν λένε να σωπάσουν,

μα εγώ αντιστέκομαι, δεν υπηρετώ τα λόγια,

κι αν υποκύψω και γράψω κάποιες λέξεις

απόψε θα είναι θλιμμένες, θα είναι μελαγχολικές ,

αιρετικές κι αναρχικές, θα είναι φωτιά, νερό και λάβα,

Δεν θα είναι ποίημα, ούτε καν στίχος,

θα σβήνουν και θα χάνονται,

δεν θα μπορούν να μείνουν στο χαρτί, γιατί θα είναι,

παιδιά της θάλασσας, παιδιά τ’ ανέμου,  και θα μένουν ζωντανά

μονάχα όταν ελεύθερα  πετούν και ταξιδεύουν.

Άσε με να σ’ αγαπώ

Άσε με να σ’ αγαπώ όπως εγώ θέλω,

να σβήνω τη δίψα  στη γούβα του λαιμού σου

Άσε με να χαϊδεύω και να μυρίζομαι τα σεντόνια

που πριν αγκάλιασαν το σώμα σου

Άσε με ν’ αναπνέω απ’ την ανάσα σου

καθώς σφιχτά και δυνατά θα σε φιλώ στο στόμα

Άσε με να ταξιδεύω με τα χείλη στο κορμί σου

να τρέμω με το ρίγος της σφριγηλής κοιλιάς σου

Άσε με ν’ ανθίζω στην άβυσσο ανάμεσα στα στήθη σου

και να ξεψυχώ στο άγγιγμα τ’ αστράγαλου σου

Άσε με να σ’ αγαπώ όπως εγώ θέλω

σταγόνα αίμα να γενώ , να θρέφω τη καρδιά σου.

Ο χρόνος δεν με λογάριασε,

με μάσησε και μ’ έφτυσε

κι έφθασα στο τέρμα δίχως να το καταλάβω

μέσα σε μια μόνο νύχτα

οι αναμνήσεις πιο πολλές από τα όνειρα μου

που δεν πρόλαβα και τ’ άφησα πίσω

φυλαγμένα μέσα σε ένα συρτάρι

όσα κι αν γίνουν, όσα ακόμα δεν έγιναν

να θυμάσαι , δεν θα σταματήσω ποτέ να σ’ αγαπώ

σ’ αισθάνομαι να στέκεις εκεί, αόρατη,

να με παρακολουθείς σαν φτιάχνω

τις βαλίτσες για τον επόμενο  σταθμό,

δεν σ’ αποχαιρετώ γιατί βιάζομαι, όμως θα σε περιμένω

να έρχεσαι, τα απογεύματα και τις Κυριακές.

Μετά από τόσο καιρό

τι δύσκολο να σε δω και να σου χαμογελάσω,

να καμωθούμε κι οι δυο ότι είναι όλα όπως παλιά,

να μιλήσουμε για μια ζωή που να μας ανήκει

να πω ότι γνωρίζω κάθε μονοπάτι στο κορμί σου

ν' αναπνεύσω τη μυρωδιά σου και να πω

στα σίγουρα ότι είναι η δική σου

Μετά από τόσο καιρό

πώς να μιλήσουμε γι' αυτά, τα απλά πράγματα

που νοστιμεύουν και δίνουν γλύκα στη ζωή μας,

μόνο το αγκάθι του να ζούμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλο,

κάνει τη  γουλιά του καφέ  ακόμη πιο πικρή

κι εφιάλτες τα όνειρα που κουβαλάει η αγρύπνια

Θάλασσα

Τις πρωινές ώρες ο ήλιος χύνεται

ποτάμι χρυσό στη θάλασσα

κουβαλώντας τα όνειρα της νύχτας

και τους στεναγμούς αδικαίωτων ερώτων

Μονοπάτι χαράσσει τη νύχτα

το ωχρό φεγγάρι στα σκοτεινά νερά της,

και σαν φανάρι φέγγει στις λαβωμένες ψυχές

που βγαίνουν στάζοντας τον πόνο που τις μαραίνει

Κλαίνε τα κύματα και σαλεύουν

σαν αγάπη νεκρή π’ ανασαίνει,

θάλασσα,  στήθος πανέμορφης γυναίκας,

που ‘γινες αλμυρή από το δάκρυ των αγαπημένων.