Ο  εαυτός μου

Οι άνθρωποι μου χαμογελούν

δίχως ίχνος υποψίας,

γιατί νομίζουν πως είμαι ήσυχος κι αθώος

Μα εγώ,  όλο κοιτάζω το ρολόι

γιατί καλά το ξέρω πως,

όπου και να ‘ ναι θα ‘ρθει ο επιδότης,

Δεν μπορεί, αφού  είμαι ένοχος ,

εγώ το ξέρω,  έχω φταίξει

Όλοι με καληνυχτίζουν

μα δεν ξέρουν πως  ποτέ μου δεν κοιμάμαι,

Φοβάμαι τα φαντάσματα, φοβάμαι  Τις κραυγές

αυτών που δολοφόνησα

χωρίς να έχουν φταίξει

Κανείς δεν μπορεί να δει στα μάτια μου

τα νεκρά όνειρα που ‘χω κρεμάσει

και τις κηλίδες απ’ το αίμα

που μαρτυράν την ενοχή μου,

γιατί έμαθα καλά να κρύβομαι , εντός  μου

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο φοβάμαι,

μα, εκείνον που τρομάζω πιο πολύ

είναι ο εαυτός μου, είναι αυτός ο άγνωστος

που κρύβεται εντός μου.

Σαν μια κλεψύδρα από στάχτες κι αποκαΐδια

κύλισε η ζωή μου,

πάει, τέλεψε,

κι έφθασα στο τέρμα δίχως να το καταλάβω,

τις τελευταίες κουκίδες  τώρα μετρώ

κι αναμετριέμαι με τις αλήθειες μου,

καταμετρώ  τις σάπιες πληγές

των προδομένων ονείρων μου,

παραδέχομαι την ήττα μου

και ντροπιασμένος σκύβω το κεφάλι,

ο Εφιάλτης,   ήμουν  εγώ! 

Το ημερολόγιο ενός πρόσφυγα

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες μέρες είμαι

στοιβαγμένος σε μια ξύλινη βάρκα,

εδώ μέσα οι άνθρωποι δεν μιλούν, δεν κινούνται και

δεν έχει χώρο  για να ξαπλώσεις, απλά,

ακουμπά ο ένας στον άλλο κι οι ακρινοί στα σάπια  τοιχώματα,

κοιμόμαστε όρθιοι,  και μοιραζόμαστε  το ίδιο όνειρο, ένα καρβέλι ψωμί,

εδώ κάτω δεν υπάρχουν παράθυρα να μπει λίγος αέρας,

κάπου στον οροφή όμως τ’ αμπαριού,  είδα μια τρύπα,

αλήθεια σας λέω, είδα φως κι ένα κομμάτι ουρανού,

Σας σκέφτομαι πολύ, και μαραζώνω, γιατί,

δεν μπορώ να μάθω νέα σας και δεν ξέρω πως περνάτε,

τώρα που γράφω,  δεν ξέρω αν κοιμάστε ή αν είστε ξύπνιοι

αν όμως ψάχνετε στα σκουπίδια, θα είναι μέρα,

αν πάλι έχετε κρυφτεί στο υπόγειο , θα ‘ναι νύχτα,

όμως το ξέρω, δεν κάνει καμιά διαφορά,

οι άνθρωποι είναι ανήμερα, βάρβαρα σκυλιά,

και σκοτώνουν όλες τις ώρες,

αλήθεια πόσο θάθελα αυτή την ώρα,

στην άκρη ενός δρόμου να σταθώ, κι όποιος περάσει να του πω,

Φίλε κι αδελφέ, κοίτα με στα μάτια

δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, τίποτα για να μισήσεις

Όχι, δεν είμαι ο αλλοδαπός, δεν είμαι ο παράνομος κι ο ξένος,

Κοίτα με, άνθρωπος είμαι κι εγώ, άνθρωπος σαν κι εσένα.

Σ’ είδα να στέκεσαι  μακριά,

γυμνή σκιά και γελούσες

για το θράσος μου

ν’ αναζητώ το πάθος σου

ακόμα και στην άρνηση σου,

ήσουν εσύ και το μέλλον

ευλογημένη εσύ κι ο χρόνος,

ήσουν ο πόθος μου όσον κανένας πόθος,

τα πουλιά βρίσκονταν ακόμη στη φωλιά τους,

όταν ο ήλιος σηκώθηκε κι οι αχτίνες του χόρευαν γύρω σου,

έσβησες όπως ήρθες,

μα πρόλαβε μια ματιά σου

να μου χαρίσει την αθανασία.

Αν γράψω απόψε

Η  νύχτα με προσπερνά γρήγορα κι αδιάφορα,

σταμάτησα να μετρώ πια τις ώρες που όλο και λιγοστεύουν

Μαζί τους χάνονται κι οι λέξεις, και μένουν άδειες οι κόλλες

κι ας νοιώθω τις ιδέες να μου γαργαλάνε το μυαλό.

Μεσάνυχτα, κι οι φωνές μέσα μου δεν λένε να σωπάσουν,

μα εγώ αντιστέκομαι, δεν υπηρετώ τα λόγια,

κι αν υποκύψω και γράψω κάποιες λέξεις

απόψε θα είναι θλιμμένες, θα είναι μελαγχολικές ,

αβάστακτα νοσταλγικές και θα μιλάν για πόνο

Δεν θα είναι ποίημα, ούτε καν στίχος,

θα σβήνουν και θα χάνονται,

δεν θα μένουν στο χαρτί, γιατί θα είναι,

γραμμένες με δάκρυ καυτό,  και  αίμα

Απόψε η απουσία σου είναι ρούχο μαύρο

που της ψυχής μου έχει γίνει στρώμα.

Νοσταλγία

μπαίνω στην κάμαρα μου, στο πατρικό μου σπίτι,

ακουμπώ  στο τοίχο, κλείνω τα μάτια

και μετρώ τα βήματα μου, μέχρι τον απέναντι,

πιο λίγα είναι, πως πέρασε έτσι ο καιρός;

μεγάλωσα κι έγινε μια σταλιά ο κόσμος μου

στέκομαι απέναντι σε μια φωτογραφία,

μια σπιθαμή αγόρι, ξυπόλυτο, κοντό παντελόνι

και μια φανέλα άσπρη με τιράντες,

με κοιτάζει με απορία, δεν μ΄ αναγνωρίζει

με το σκούρο κοστούμι μου και τη ριγέ γραβάτα

χαϊδεύω  τα σκονισμένα έπιπλα,

αφρόντιστα, έρημα, αμίλητα

έχουν πια μείνει,

σκύβω το κεφάλι και φεύγω, ξανά,

ακροπατώ μήπως και ξυπνήσω

τα κοιμισμένα γέλια και τους

σβησμένους ήχους

Το ‘Σημάδι του Ταύρου’ είναι ένα παράτολμο και ασυνήθιστα πρωτότυπο λογοτεχνικό εγχείρημα. ‘Όχι μόνο επειδή στο βιβλίο τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παρόντος και παρελθόντος, εχθρών και φίλων, οικείων και ξένων είναι ρευστά, αλλά και επειδή στη διάρθρωση της αφήγησης του διαφορετικές θρησκείες, παρελθόν και παρόν, ο εαυτός και ο άλλος συνυφαίνονται, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοκαθρεφτίζονται με απαράμιλλα γοητευτικό τρόπο.

H αγωνιώδης και βασανιστική αναζήτηση του σημαδιού του ταύρου με γρίφους και κρυπτικούς κώδικες αποτελεί αφορμή μυθοπλαστικής άσκησης από το Γιάννο Λαμπή αλλά και προνομιακό πεδίο προβολής των πολλών, σύνθετων και αντιφατικών όψεων του ιστορικού και ανθρωπίνου δράματος των ηρώων. Στη λεπτή προβληματική των σχέσεων πίστης- θρησκείας- εκκλησίας ο συγγραφέας προβάλλει ερωτήματα, σκιαγραφεί αντιφάσεις, χωρίς να δίνει οριστικές απαντήσεις. Χωρίς, κυρίως, να αγιοποιεί ή να δαιμονοποιεί. Αυτό δεν είναι άλλωστε η ουσία της λογοτεχνίας;

Ο Λαμπής από τις πρώτες σελίδες τείνει το χέρι του στον αναγνώστη. Αποκτά την εμπιστοσύνη του αλλά και την προθυμία του να αφεθεί στο ρυθμό και την ένταση της γραφής. Με φαντασία και μυθοπλαστική ευχέρεια ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την αφήγηση του παίζοντας διαρκώς με αντιθέσεις ανάμεσα στο απρόοπτο και το προβλέψιμο ανάμεσα στο απόλυτο του πάθους και του πόθου και την πεζότητα της καθημερινότητας των ηρώων του.

Στον ασθματικό ρυθμό της αφήγησης οι ήρωες μοιάζουν περισσότερο με ιδεότυπους παρά με χαρακτήρες. Φορείς αντίθετων, υποτίθεται, θρησκειών, συνάπτουν μεταξύ τους αδυσώπητες σχέσεις συνενοχής, ενώ αλληλοσπαράζονται παράλληλα για την αναγνώριση της αθωότητας τους και το κυνήγι της εξουσίας. Είναι πολλοί οι ήρωες που χαρακτηρίζονται από αυτή τη δεσπόζουσα αντίφαση. Κηρύσσουν το λόγο του δικού τους θεού, αισθάνονται διασφαλισμένοι απέναντι στην αμαρτία, υποθάλπουν με μαεστρία ένα σωρό συνωμοσίες και νίπτουν εν τέλει τα χείρας τους. Με άλλα λόγια είναι ήρωες που μέσα στη σκοτεινή γοητεία τους χαρακτηρίζουν την εποχή μας, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της.

Άριστος Τσιάρτας ( Προιστάμενος της αρχής κατά των διακρίσεων)